Στο
απαλό φως μιας κουζίνας που μοιάζει έξω από τον χρόνο, δυο χέρια συναντιούνται:
το χέρι που γνωρίζει και το χέρι που μαθαίνει. Το ένα, αυλακωμένο από χρόνια
δουλειάς και ιστοριών, κρατά τον πηχτό κόπο της μνήμης. Το άλλο, λείο, άπειρο,
απλώνεται με λαχτάρα να καταλάβει, να νιώσει, να συνεχίσει.
Η παράδοση είναι ζύμη που πλάθεται ξανά και ξανά. Είναι εκείνο το άγγιγμα της στιγμής όπου ο μεγαλύτερος δεν διδάσκει απλώς μια τεχνική, αλλά παραδίδει έναν τρόπο ύπαρξης. Κι ο νεότερος δεν μαθαίνει μόνο πώς να πλάσει το ψωμί, αλλά πώς να στέκεται μέσα στον κόσμο: με υπομονή, με σεβασμό, με αίσθηση ότι τίποτα δεν αρχίζει από το μηδέν.
Η
παράδοση είναι μια πράξη αγάπης. Δεν κρατά για τον εαυτό της, αλλά χαρίζει. Δεν
δένει, μονάχα συνδέει. Και όσο ένα παιδί μαθαίνει να πλάθει ψωμί δίπλα σε έναν
άνθρωπο μεγαλύτερο, τόσο ο κόσμος βρίσκει έναν ακόμη λόγο να μένει ζεστός και
ανθρώπινος.
Έτσι
συνεχίζεται η ζωή: από χέρι σε χέρι, από ζύμη σε ψωμί, από ανάμνηση σε μέλλον.
Ένας ήσυχος κύκλος που δεν σπάει ποτέ.
