Ανάμεσα
σ’ έναν ψυχρό τοίχο πολυκατοικίας και το παλιό γαλάζιο σπίτι του Βαρουσιού,
προβάλλει το ρολόι του κάστρου των Τρικάλων - σύμβολο του χρόνου που ενώνει και
χωρίζει εποχές.
Το βλέμμα το συναντά απρόσμενα, σαν να θέλει να θυμίσει πως ο χρόνος δεν είναι μόνο αυτός που μετράει τα
λεπτά, αλλά κι εκείνος που φυλάει τις μνήμες.
Το
παλιό, με τα κεραμίδια και τις αναρριχώμενες κληματαριές, στέκει πεισματικά,
κουβαλώντας ψίθυρους και μνήμες. Το καινούργιο, καθαρό και άψυχο, επιβάλλεται
σιωπηλά, δίχως ακόμα να έχει αποκτήσει ψυχή. Ανάμεσά τους, το ρολόι σημαίνει
πως τίποτε δεν μένει ακίνητο, ο χρόνος κυλά, μα η μνήμη επιμένει. Στη συνύπαρξή
τους καθρεφτίζεται η πόλη - ανάμεσα σε αυτό που υποχωρεί κι εκείνο που
γεννιέται. Κι όσο το ρολόι συνεχίζει να χτυπά, θυμίζει πως η αληθινή αντοχή δεν
βρίσκεται στο τσιμέντο, αλλά σε ό,τι αρνείται να ξεχαστεί.
Φωτογραφία: Δημήτρης Τσιγάρας
