Στη φωτογραφία από το Βαλτινό της δεκαετίας του ’60, ο χρόνος μοιάζει να
έχει σταματήσει τη στιγμή που η κοινότητα στέκεται μπροστά στο καινούργιο
αρτεσιανό με την κουπάνα, σύμβολο μιας εποχής που το νερό ήταν δώρο και θαύμα
μαζί. Ο παππούς Τάσιος Κουφοχρήστος, καθιστός με τη γαλήνη εκείνου που έζησε
πολλά, πλαισιώνεται από τις νεότερες γενιές: τον γαμπρό του Γεώργιο Μπαρούτα,
τη Στεργιανή, την κόρη του, και τον Γιώργο Κατσιούλη. Όλοι τους, μπροστά στο
σούδα νερό, στέκουν με τη σεμνότητα ανθρώπων που ξέρουν την αξία του κοινού
αγαθού.
Η νέα γεώτρηση τώρα, ήταν υπόσχεση ζωής. Το
νερό που ανάβλυζε από τα σπλάχνα της γης έφερνε μαζί του ευκολία, πρόοδο, έναν
άλλο ρυθμό στην καθημερινότητα της γειτονιάς. Κάθε σταγόνα ήταν ανακούφιση,
κάθε κουβάς που γέμιζε ήταν προέκταση της συλλογικής προσπάθειας. Εκεί, γύρω
από το αρτεσιανό, χτιζόταν ξανά η έννοια της κοινότητας: οι άνθρωποι
μοιράζονταν, βοηθούσαν, συζητούσαν, έπιναν το ίδιο νερό, το νερό της ζωής τους.
Στη γλώσσα των προγόνων, το «σούδα νερό» δεν
ήταν μόνο δροσιά, ήταν ευλογία. Ήταν η συνέχεια μιας παράδοσης που συνέδεε τον
άνθρωπο με το στοιχείο της φύσης, με την ίδια τη γη που τον έτρεφε. Και η
φωτογραφία αυτή, με τα γυμνά δέντρα στο βάθος και τα πλίθινα σπίτια του χωριού
να ανασαίνουν μέσα στη σιωπή, μοιάζει σήμερα σαν τελετουργία μνήμης: η στιγμή
που το Βαλτινό απέκτησε τη δική του φλέβα ζωής, μια πηγή που έτρεξε όχι μόνο
νερό, αλλά και ιστορία.
Όσοι ποζάρουν στον φακό ίσως δεν ήξεραν πως
γίνονταν μάρτυρες μιας μικρής επανάστασης: της μετάβασης από την έλλειψη στην
αφθονία, από την αγωνία στην ευκολία, από το μεροκάματο του κουβά στο ρέον
θαύμα του σωλήνα. Και μέσα από αυτήν τη φωτογραφία, μένει για πάντα το μήνυμα
της κοινής μοίρας - πως τίποτε δεν είναι αυτονόητο, και πως το πολυτιμότερο
αγαθό, όπως το νερό, είναι εκείνο που μοιράζεται.
