Του
Δημήτρη Τσιγάρα
Μια
χαρακτηριστική ελληνική εικόνα στις πλατείες και στους δρόμους των ελληνικών πόλεων
και χωριών, αποτελούν τα περίπτερα, τα μικρά κίτρινα κιόσκια, που συναντά κανείς
σε ολόκληρη τη ελληνική επικράτεια.
Από τη θεματική ενότητα «Τα ελληνικά περίπτερα» παρουσιάζω μια σειρά από έγχρωμα σκίτσα τέτοιων μικρών ξύλινων κτισμάτων, με τις τσίγκινες κωνικές σκεπές, που έδιναν παλαιότερα μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα, άλλα και αυτά με τα στέγαστρα από τέντες και διαφημιστικά σταντς που προσέδιδαν στους δημόσιους χώρους ιδιαίτερη και χαρακτηριστική ελληνική ατμόσφαιρα, τονίζοντας έτσι την λαϊκή κουλτούρα του τόπου μας.
Το
1950 το υπουργείο Εθνικής Άμυνας μεταβίβασε τις άδειες για την χρήση περιπτέρου
σε ανάπηρους πολέμου, ανάπηρους Εθνικής Αντίστασης καθώς και στα παιδιά των θυμάτων
πολέμου, ως ανταμοιβή των υπηρεσιών, υπό την μορφή κρατικής μέριμνας. Αργότερα με
νέα διάταξη προστέθηκαν στους δικαιούχους και τα θύματα άμαχου πληθυσμού, οι ανάπηροι
του Δημοκρατικού Στρατού, καθώς και τα θύματα ειρηνικής περιόδου.
Το
κράτος παραχώρησε στον δικαιούχο μόνο το δικαίωμα εκμετάλλευσης του περιπτέρου,
και όχι το ίδιο το περίπτερο.
Στην
εκμετάλλευση σημαντικό ρόλο παίζει ο δρόμος και η περιοχή που βρίσκετε το περίπτερο.
Η πραμάτεια των περιπτέρων είναι εξειδικευμένη έως ποικίλη. Άρχισαν να διακινούν είδη καπνιστού, και η γκάμα των προϊόντων διευρύνθηκε σιγά σιγά διαθέτοντας: Καλμόλ και Αλγκόν για τον πονοκέφαλο, βερνίκι ΚΑΜΕΛ για τα παπούτσια, καρφίτσες, παραμάνες, βελόνες, κλωστές, κορδόνια, καραμέλες, σοκολάτες, μπισκότα, τσίχλες, παγωτά, περιοδικά, εφημερίδες κλπ.
Τα τελευταία χρόνια ο κλάδος των περιπτερούχων συρρικνώνεται και πολλά περίπτερα κλείνουν λόγω της κρίσης και λόγω των πολλών υποχρεώσεων, καθώς και εξαιτίας του ελάχιστου κέρδους που αποφέρουν πλέον, σαν επιχείρηση. Έτσι δεν υπάρχει ενδιαφέρον για εκμετάλλευση, κανένας δεν τα νοικιάζει, με αποτέλεσμα οι Δήμοι να προχωρούν στην κατεδάφισή τους.
