Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Η πλημμύρα του Πηνειού το 1886



Κατά την αναδίφησή μας σε παλιές εφημερίδες των Τρικάλων, αναζητώντας πληροφορίες για την ιστορία του χωριού Βαλτινού, αλιεύσαμε ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «ΟΙ ΕΡΓΑΤΑΙ» της 2 - Μαρτίου -1886, στο οποίο γίνεται αναφορά στην εκχείλιση του Πηνειού ποταμού και στις ζημιές που προκλήθηκαν από την πλημμύρα, στο Βαλτινό και στα γύρω χωριά της περιοχής.
Το δημοσίευμα έχει ως εξής:


«Ο ποταμός Πηνειός
Και άλλοτε κατ’ επανάλληψιν εγράψαμεν παρακαλούντες την κυβέρνησιν να λάβη πρόνοιαν περί της κοίτης του ποταμού Πηνειού, όστις διασχίζων όλην την πεδιάδα της Θεσσαλίας επροξένησε και προξενεί εκάστοτε μεγάλας ζημίας εις τα παρ’ αυτόν κείμενα χωρία, απειλών πολλάκις φοβεράς καταστροφάς. Αλλ’ η φωνή υμών υπήρξε φωνή βοώντος εν τη ερήμω, διότι οι ημέτεροι κυβερνήται ολίγον φαίνεται φροντίζουσι περί χιλιάδων υπάρξεων ων η ζωή και η περιουσία κινδυνεύουσιν ανά πάσαν στιγμήν.
Και ώφειλον μεν προ παντός άλλου οι εκ Θεσσαλίας βουλευταί, ιδίως δε οι εκ Τρικάλων να υψώσωσι φωνήν υπέρ της σωτηρίας των κατοίκων οίτινες δια της ψήφου των ανέδειξαν αυτούς αντιπροσώπους. Αλλά δυστυχώς σήμερον παν άλλο έχομεν ή βουλευτάς, διότι εκ των υπαρχόντων τοιούτων οι μεν είναι αγράμματοι και αληθείς ξυλοσχίσται, ανίκανοι προς πάσαν ενέργειαν, οι δε δαπανώσι τον χρόνον αυτών διορίζοντες κλητήρας και εισπράκτορας.
Ούτω λοιπόν πρότινων ημερών ο ποταμός εκχειλίσας μετέβαλε κοίτην και εισορμήσας δια της πεδιάδος κατέπνιξε τα χωριά Μεγάρχι, Διάλεσι, Τσιάρα, Βαλτσινόν, και Βαρυμπόπη, καταστρέψας τα σπαρτά και συμπαρασύρας οικίας, ποίμνια, και λοιπά ζώα. Οι δυστυχείς χωρικοί εγένοντο ανάστατοι, απέλπιδες δε εζήτησαν σωτηρίαν εις τα πέριξ υψώματα και τα γειτονικά χωριά, όθεν εθεώντο την καταστροφήν των υπαρχόντων αυτών.
Παρακαλούμεν θερμώς την κυβέρνησιν να φροντίση συντόμως περί θεραπείας του κακού τούτου, διότι ένεκα του επικρατούντος καιρού, ο ποταμός απειλεί νέας ζημίας τότε δε η καταστροφή των χωρίων θα συντελεσθή εξ ολοκλήρου.»

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Για πιο λόγο, για ποια αιτία;



Τα παιδιά του πολέμου : Πορτρέτα παιδιών του Αφγανιστάν




Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Πορτρέτα μορφών γερόντων




Γεροντικές μορφές, εκφραστικά πρόσωπα, άνθρωποι της μοναχικής ζωής αφιερωμένοι είτε στην τέχνη, είτε στην αναζήτηση της πνευματικότητας και του καθήκοντος, φωτογραφήθηκαν και άφησαν το εκφραστικό τους αποτύπωμα.
Επώνυμοι κι ανώνυμοι συνάνθρωποι, γεροντικές μορφές σε προσωπογραφίες, παρουσιάζονται εδώ, σε μια σειρά από επεξεργασμένες φωτογραφίες, οι οποίες είναι κατά κύριο λόγο ασπρόμαυρες.


Εικόνες που επεξεργάστηκαν στο FHOTOSHOP (Γραφικές Τέχνες Δ. Τσιγάρα) με καλλιτεχνική διάθεση. Εικόνες που προβάλλουν τη φωτογραφική τους ταυτότητα, διακρίνονται για τον καθαρά ανθρωποκεντρικό τους χαρακτήρα και δεν αποδίδονται στο πλαίσιο ευρύτερων συνθέσεων, αλλά μεμονωμένα και παράλληλα, με ποιητική και έντονη ψυχογραφική διάθεση.



Ο φακός έλκεται από τις περήφανες γεροντικές μορφές που θα μπορούσαν να συμβολίζουν τον άλλο μας εαυτό. 
Γενειοφόρες μορφές γέρων, γονιών, σοφών και διδασκάλων, που με το εκφραστικό τους βλέμμα θαρρείς πως θέλουν να μας μεταδώσουν τη σοφία τους, να μας κρίνουν, να μας συμβουλεύσουν και να μας προτρέψουν προς την επαναφορά της τάξης. 

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Η σημαδιακή πορεία από Μεσοχώρα-Πύλη (Πόρτα) στις 7 Γενάρη 1960


του Κώστα Κατσαρού τ. Δημομηχανικού-συγγραφέως


          Προσωρινά βιώναμε στο νοικιασμένο, λιτό και φτωχό δωμάτιο στην συνοικία της Αγίας Μονής στην  άκρη της αφιλόξενης πόλης με ένα σωρό βιβλία και τετράδια και οι άλλοι συμμαθητές και φίλοι χειρότερα στις άθλιες παράγκες στα Τρανά Μνήματα.
Για  να μάθουμε γράμματα  στα  γυμνάσια της πόλης των Τρικάλων.  

Εναρκτήρια γνώση αρχαίων ελληνικών:  πιστεύω τω φίλω, πιστόν φίλον εν κινδύνοις  γιγνώσκεις ….

        Με την πόλη δεν είχαμε συνδεθεί αρκετά,  μπορεί και η πόλη να μας απωθούσε,  μια αμοιβαία κρύα σχέση.
        Μπορούσες όμως να ζεις σε οργανωμένη κοινωνία με περισσότερους ανθρώπους, να έχεις μεγαλύτερη επικοινωνιακή και φιλική παρέα,  ψωμί, τυρί, γάλα, σοκολάτες, μπισκότα, καλύτερες συνθήκες υγιεινής, ηλεκτρικό ρεύμα, βιβλιοθήκη και σινεμά,  αρκεί να είχες λίγα χρήματα και κάποιο ξεχωριστό ενδιαφέρον.
        Η ψυχή μας ήταν γαλουχημένη εκεί ψηλά, στα ορεινά  χωριά μας,  που ήταν τα ισόγεια κυρίως,  πέτρινα φτωχικά μας,  διαστάσεων κατά κανόνα  5χ10 μέτρων,  δύο δωματίων με ενδιάμεσο διαμπερή διάδρομο,  προϊόντα προσωπικού μόχθου και  στεγαστικών  προγραμμάτων.
         Εκεί  έμεναν και τα γονικά μου  με την πενιχρή πολεμική αναπηρική σύνταξη του ηρωικού πατέρα του πολέμου του 40.
Άλλοι εκεί στα ορεινά χωριά ζούσαν λίγο καλύτερα άλλοι λίγο χειρότερα. Σκοπός ήταν  βιοποριστικά να καλύπτονται τα βασικά και αναγκαία. Το χρήμα και η ιδέα του χρήματος δεν ήταν η αξία της περιοχής.

                               Οδύσσεια

          Σαν ήρθε η ώρα των χριστουγεννιάτικων διακοπών, κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο,  δεν μας κρατούσε τίποτε στην μεγάλη πόλη.
          Μας ωθούσε η δυνατή εσωτερική παρόρμηση  ικανοποίησης  της ψυχικής και βιωματικής ανάγκης, της  οικογενειακής σύναξης  στην  ιδιαίτερη και ιερή πατρική εστία,  κοιτίδα του θεσμού της οικογένειας  και αείποτε τον πλέον προσφιλή και αγαπητό χώρο ασφαλούς καταφυγής,  αισθήματα  που εκδηλώνονταν έντονα κυρίως κατά τις εορταστικές και καλοκαιρινές διακοπές των μαθημάτων για το σύνολο σχεδόν των μαθητών  της ορεινής περιοχής μας.

Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Bιβλιοπαρουσίαση Ποιητικής Συλλογής ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΤΣΙΓΑΡΑ: “Εξιδανικεύσεις και Δαιμονοποιήσεις”


Παρουσιάζει ο Λευτέρης Α. Αναστασίου


“Θα ζωγραφίσω με τον άνεμο λουλούδια
 με την κιθάρα μου θα φτιάξω δυό τραγούδια
με τα όνειρά μου θα σφυρίξω ένα σκοπό
και θ' αντιστέκομαι με σθένος στο κακό”
(“Ένα παιχνίδι η ζωή” (Δ.Τ.)
Ο Δημήτρης Α. Τσιγάρας όχι τυχαία διάλεξε για τον τίτλο της “ποιητικής του Συλλογής” την παράταιρη και ιδιόρρυθμη έκφραση “Εξιδανικεύσεις και δαιμονοποιήσεις”. Φυσικά, σε πρώτο πλάνο δυσκολεύει την άμεση κατανόηση, όταν όμως εγκύψει με σοβαρότητα ο αναγνώστης στην ανίχνευση του νοήματος των ποιημάτων της Συλλογής καταλαβαίνει την αγωνία του ποιητή. Στη σελ. 5 στο “εισαγωγικό σημείωμα” γράφει αιτιολογώντας τον τίτλο: “Βρισκόμουνα μπροστά σ' ένα βασανιστικό δίλημμα. Να εκδώσω ή να διατηρήσω αυστηρά την ιδιώτευση αυτών των κομματιών της ψυχής μου... Μέσα στις αντοχές του Χρόνου η Ποίηση έχει τον τελευταίο λόγο και το δικαίωμα της επιλογής... Τακτοποιώντας μέσα μου (εξιδανικεύσεις και δαιμονοποιήσεις) σκέψεις και συναισθήματα, νιώθω απενοχοποιημένος και τολμώ να καταθέσω στο κοινό - όχι στην αγορά- αίτηση για την πολιτογράφησή μου στων ιδεών την Πόλη...”. Στην ποίησή του ο εκ Βαλτινού ποιητής βάζει ως πρωταρχικό του στόχο τη συμπόρευση Ποίησης και Μουσικής σε μεταμεσονύχτιες στιγμές σιωπής. Είναι η συμπόρευση -διατείνεται- της ζωής με το όνειρο, στο αινιγματικό μονοπάτι της ύπαρξης:
“Στον άμωμο τόπο,
 στα ουράνια δώματα
μόνο με το θυμίαμα της Ποίησης
την ευγένεια της Μνήμης
την αγνότητα της Μουσικής
μπορείς να πλησιάσεις”
(“Προμετωπίδα”)
Σχίζει την καταχνιά των λέξεων η αγωνία πνεύματος λευκού -όπως της αυλής του τα λευκά περιστέρια- όταν ανασαίνει η αγάπη στα σύνορα του ακοίμητου χρόνου της νιότης, που αναμετριέται στο αλώνι της καρδιάς. Τότε ζευγνύει το στίχο με τις νότες και πυρπολεί με Μνήμη αγάπης τα συναισθήματά του. Είναι οι στιγμές που λάμπει ολάκερος ο λόγος στα σπίτια του χωριού της Θεσσαλίας -την άγια του Φάτνη- με τις πυκνοκατοικημένες λέξεις:
“Ακούω τους χτύπους της καρδιάς κι αναθαρρεύω
με τα φτερά ενός αγγέλου ταξιδεύω
μέσα στου κόσμου την αέναη γιορτή
άνθρωποι κι άγγελοι πορεύονται μαζί”.
(“Ένα παιχνίδι είναι η ζωή”)


Σε ώρες ταπεινές μια πρωτοπαρουσιαζόμενη ποιητική συλλογή γεμάτη από την αξιοπρέπεια της ιερής του Γης και από τη βαθύτερη αίσθηση της μοίρας του αγρότη και του εργάτη, η οποία συνοδεύεται από την πήλινη σαγήνη απατηλών αντανακλάσεων, ανταμώνει ένα μουσικό φως με μια σπάνια εικόνα κι ένα ένδοθεν διάνυσμα συναισθηματικής κορύφωσης:
 “Στ' αλώνια της νιότης μας τα βολικά
μνήμες, βιώματα, νοσταλγικά
γελούσαμε, παίζαμε, μαλώναμε, ολόγυρα
απ' το πρωί μέχρι το λιόγερμα”

                         ```
 Στ' αλώνια της νιότης μας, τα παιδικά
ξένιαστα, χρόνια, ονειρικά
φτιάχναμε, πλάθαμε τη μπουκουβάλα
από ψωμί, τυρί και γάλα...”
(Στ' αλώνια)
Μέσα από τη βιωμένη ευαισθησία, η οποία ντύνει την αισθηματική και αισθητική του πληρότητα, ανιχνεύει το μήνυμα της Αγάπης, μεταφέροντας τον υπαρξιακό του λόγο -δίχως αμφίβολες λεκτικές ακρότητες ή ιδιωματισμούς- στη σύγχρονη, λαβωμένη από την αγγλοσαξωνική κουλτούρα, έκφραση με κάποιες νότες έναρθρης μουσικής αχλύος φορτωμένες εναπόληση και τρυφερότητα από τις γάργαρες πηγές της Θεσσαλικής ενδοχώρας αξιοποιώντας κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις αξίες της λαϊκής παρουσίας και παράδοσης:

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

"Τα Λιλιπούτεια" του Ηλία Κεφάλα


 της Λίλιας Τσούβα

Με την τελευταία του ποιητική συλλογή «Τα Λιλιπούτεια», που κυκλοφόρησε μόλις πρόσφατα από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, ο τρικαλινός λογοτέχνης  Ηλίας Κεφάλας έρχεται να συνεχίσει την επιτυχημένη του πορεία στο χώρο των γραμμάτων  που  έχει να επιδείξει ένα πλούσιο και πολυσχιδές έργο, ποιητικό, πεζογραφικό, κριτικό και δοκιμιακό.
«Τα Λιλιπούτεια» είναι μια συλλογή 71 μικροσκοπικών ποιημάτων που αποτελούν ολοκληρωμένα και δυνατά έργα τέχνης και καταδεικνύουν ολοφάνερα το ταλέντο και τη δεξιότητα  του καλλιτέχνη. Η γοητεία τους εντοπίζεται στο λιτό και εξαιρετικά σύντομο στίχο που αποδίδεται. Η πυκνότητα του λόγου και των νοημάτων που διακρίνει τον ποιητή, αναδεικνύεται με τη δεξιοτεχνία και την εικονοπλαστική του δύναμη κατά τη σύνθεση μικρών ζωγραφικών μινιατούρων που θέλγουν και αποζημιώνουν με την αισθητική και το περιεχόμενό τους.
Τα ποιήματα της συλλογής είναι όλα γραμμένα σε στίχο ελεύθερο,  με πολυτονική γραφή, δίγλωσσα (ελληνικά και γαλλικά), με μόνα σημεία στίξης την παύλα και το ερωτηματικό και χωρίς τελείες. Ο  ποιητής καταφέρνει έτσι να δημιουργήσει έναν διάλογο ανοιχτό και επιτυχημένο με τον αναγνώστη και να κάνει ευανάγνωστα και απολαυστικά τα ποιήματά του, τα οποία διαβάζονται με μια ανάσα, σχεδόν απνευστί.  Ο αναγνώστης χαίρεται τον στίχο, απολαμβάνει τη μέθη του λυρισμού καθώς και τη στοχαστική διάθεση που αναδύεται.
Η πρώτη ύλη του ποιητή αντλείται από τη φύση και τη ζωή. Η φύση του Μέλιγου, του μικρού γενέθλιου χωριού, αποτελεί την έμπνευση που του δίνει «τις λέξεις  για να πιάσει τις ιδέες», σύμφωνα με τον ταοϊκό στοχαστή Τσουάγκ Τσέου, τα λόγια του οποίου χρησιμοποιεί ο ποιητής στην πρώτη σελίδα, ως βασικό μοτίβο της ποιητικής του συλλογής.

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Τώρα που είναι άνοιξη



Τώρα που είναι άνοιξη και τα φυτά γιορτάζουν,
τώρα τα κλώνια γέρνουνε για μια αγκαλιά κι αρπάζουν
το ταίρι τους και δένονται, την μοναξιά μοιράζουν,
τον έρωτά τους χαίρονται σε κόμπο τον ταιριάζουν,
με φυλλωσιές στολίζονται, τα δυο με ένα μοιάζουν,
τώρα που είναι άνοιξη και τα φυτά γιορτάζουν!





Τώρα που είναι άνοιξη και τα φυτά γιορτάζουν,
σε όσους τα φροντίζουνε, πασχίζουν και κοπιάζουν,
αξίζουν χίλια ευχαριστώ και μπράβο τους ταιριάζουν,
χρόνια πολλά να ζήσουνε κι όλοι να τους δοξάζουν!



επικοινωνιστε μαζι μας