Σ’ αυτήν την αργόσυρτη νεροσυρμή, στην αβαθή της, πια, κοίτη, κολυμπούσα μικρός
και μάθαινα να αδελφώνομαι με τα νερά. Σ’ αυτήν την κοίτη με τις απρόβλεπτες,
εκείνα τα χρόνια, βάθες μαθήτευα στη συνύπαρξη και τη φιλία. Σ’ αυτές τις όχθες
κεντούσα με τα πέλματά μου όλη την αδημονία μου για την έκβαση των αυτοσχέδιων
παιχνιδιών. Σ’ αυτές τις όχθες-εξέδρες καθήμενος θαύμαζα τα κατορθώματα των
ηρώων της συντροφιάς, που επιχειρούσαν μακροβούτια ή πηδήματα μέχρι την άλλη
πλευρά του ποταμού. Σ’ αυτές τις όχθες τώρα μόνον ιτιές κι άλλοι παντοειδείς
θάμνοι κάθονται και στοχάζονται σιωπηλά. Δεν έμεινε χώμα γυμνό πουθενά. Η ζωή
μας χορταριάζει ολόκληρη και πνίγεται μέσα στη χλόη των αναμνήσεών της.
Του Ηλία Κεφάλα
