Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Η ζωή είναι...



Η ζωή είναι μια πρόκληση - Πλησίασέ την.
Η ζωή είναι ένα δώρο - Δέξου το.
Η ζωή είναι μια περιπέτεια - Αποτόλμησέ την.
Η ζωή είναι μια λύπη - Ξεπέρασέ την.
Η ζωή είναι μια τραγωδία - Αντιμετώπισέ την.
Η ζωή είναι ένα καθήκον - Εκτέλεσέ το.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι - Παίξε το.
Η ζωή είναι ένα Μυστήριο - Αποκάλυψέ το.
Η ζωή είναι ένα τραγούδι - Τραγούδησέ το.
Η ζωή είναι μια ευκαιρία - Άρπαξέ την.
Η ζωή είναι ένα ταξίδι - Ολοκλήρωσέ το.
Η ζωή είναι μια υπόσχεση - Εκπλήρωσέ την.
Η ζωή είναι μια αγάπη - Αγκάλιασέ την.
Η ζωή είναι μια ομορφιά - Επαίνεσέ την.
Η ζωή είναι ένα πνεύμα - Συνειδητοποίησέ το.
Η ζωή είναι ένας αγώνας - Πολέμισέ τον.
Η ζωή είναι ένας γρίφος - Λύσε τον.
Η ζωή είναι ένας στόχος - Πέτυχέ τον.

Το γράμμα του Φαντάρου



Σπανίζουν σήμερα τα γράμματα της επικοινωνίας.
Δεν αλληλογραφούμε πλέον, όπως άλλοτε!
Το τηλέφωνο, το Fax, το ΙΝΤΕΡΝΕΤ, τα σύγχρονα επικοινωνιακά μέσα αντικατέστησαν την επικοινωνία μας με πρόσωπα αγαπημένα, με φίλους, με συγγενείς και εκείνη η επαφή του χεριού επάνω στο χαρτί, σχεδόν δεν υπάρχει.
Η αναμονή του ταχυδρόμου, το βλέμμα στα χέρια του, στη φορτωμένη του τσάντα, η λαχτάρα της επιστολής του αγαπημένου προσώπου, το δάκρυ που έσταζε, σε στιγμές συγκίνησης προς πρόσωπα που είχαν τρυφερούς δεσμούς είναι πλέον κατάλοιπα μιας άλλης εποχής.
Η στρατιωτική θητεία διέκοπτε την επαφή και την επικοινωνία του φαντάρου, με τα δικά του πρόσωπα και γι αυτό η επιστολογραφία, ήταν ένας τρόπος να γεφυρώσουν και να συνεχίσουν οι άνθρωποι την επικοινωνία τους.


 
Κάποια στιγμή για τον φαντάρο θα βρεθεί λίγος χρόνος για ξεκούραση, χαλάρωση και περισυλλογή. Είναι η στιγμή και η ευκαιρία να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο. Μια επιστολή, ένα γράμμα μια φωτογραφία στα αγαπημένα πρόσωπα θα δώσει τη δυνατότητα της αλληλογραφίας και έτσι θα μοιραστεί τους καημούς και τα βάσανά του, με τα συγγενικά πρόσωπα.
Ανάκατες οι αναμνήσεις και ίσως και ετεροχρονισμένες, όμως πέρα για πέρα αληθινές, και γι΄ αυτό πολύτιμες.
Ας τις μοιραστούμε, όπως και τον αναστεναγμό, για τη διαφορά του τότε και του τώρα.
Μια τέτοια επιστολή παρουσιάζουμε παρακάτω γραμμένη από κάποιον συγχωριανό μας φαντάρο πριν από 50 χρόνια.


 

Κόρινθος 28 – 1 – 63
Αγαπητέ μου Δημήτρη σε χαιρετώ ως στρατιώτης πλέον. Υπηρετώ ήδη προ εικοσαημέρου την στρατιωτικήν ζωήν η οποία είναι γεμάτη από θλίψεις, ταπεινώσεις, απελπισίες. Ευτυχώς που δεν είμαι και πολύ μεγάλος και δεν μου κακοφαίνεται τόσο η ζωή αυτή. Το μόνο που με στεναχωρεί Δημήτρη είναι το ότι ευρίσκομε μακριά από το σπίτι μου, τους συγγενείς και τους φίλους μου. Αλλά δεν πειράζει, ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα και έτσι δεν καταλαβαίνουμε τόσο την κούραση και τις ταπεινώσεις.
Ένα Δημήτρη που παρατήρησα στο στρατό και το οποίο είναι θλιβερό είναι η ασέβεια προς τον θεόν. Συνεχώς υβρίζουν τον θεόν. Και το σπουδαίο είναι που υβρίζεται από ανθρώπους μορφωμένους, από πτυχιούχους Ιατρικής, φιλοσοφικής κ. α. σχολών. Ας ελπίσουμε όμως, πως κάποτε θα’ ρθει η κάθαρσις της κοινωνίας.
Όσον αφορά για μένα δια να γίνω αξιωματικός, δεν το πιστεύω διότι δυστυχώς κυριαρχεί το μέσον. Και εδώ ακόμη στο κέντρο γίνονται ζυμώσεις των μεγαλυτέρων και ισχυροτέρων. Τέλος πάντων. Επειδή πρέπει να τελειώνω λόγω του περιορισμένου χρόνου σε χαιρετώ και σου εύχομαι καλήν επιτυχία στις εξετάσεις.
Με αγάπη εν Χριστώ Δ. Μ.

επικοινωνιστε μαζι μας