«Η αγκαλιά που χωράει όλη τη ζωή»

 

Στη φωτογραφία αυτή, ο χρόνος φαίνεται να σταματά για μια στιγμή γεμάτη αγάπη, νοσταλγία και σιωπηλή συγκίνηση. Η Κατερίνα Σταυρέκα, μετανάστρια στη Γερμανία εδώ και χρόνια, επιστρέφει στο χωριό για λίγες μέρες, κουβαλώντας στις αποσκευές της τη λαχτάρα να ξαναδεί τη μάνα της, να νιώσει την ανάσα της, να αγκαλιαστούν όπως τότε που ήταν παιδί.

Η αγκαλιά τους δεν είναι απλώς μια χειρονομία: είναι ένα ολόκληρο σύμπαν συναισθημάτων. Είναι ο χρόνος που πέρασε, είναι τα λόγια που δεν ειπώθηκαν, είναι οι σιωπές που καταλαβαίνουν τα πάντα. Η Κατερίνα σκύβει με τρυφερότητα πάνω στη μάνα της, την αγκαλιάζει με μια ένταση που μοιάζει να θέλει να γεφυρώσει όλες τις απουσίες, τα χρόνια που έφυγαν, τα καλοκαίρια που έλειψε, τους χειμώνες που δεν ήταν εκεί.

Η μάνα, ήρεμη, σοφή, κάθεται με τη βαρύτητα της ηλικίας και της εμπειρίας. Το βλέμμα της ήρεμο, βαθύ, κουβαλάει μέσα του δεκαετίες μόχθου, αναμονής, προσευχής. Δεν λέει πολλά – δεν χρειάζεται. Εκείνη η σιωπηλή παρουσία της, γεμάτη αποδοχή, φροντίδα και αντοχή, είναι από μόνη της μια προσευχή για όλα όσα η Κατερίνα δεν πρόλαβε να της πει.

Και δίπλα τους, μια γλάστρα. Λουλούδια μωβ, γεμάτα ζωντάνια, ανθισμένα όπως οι στιγμές που δεν ξεθώριασαν. Είναι σύμβολο ομορφιάς και ριζών. Η γλάστρα αυτή θυμίζει πως, όσο κι αν φύγεις μακριά, πάντα κάτι μένει να σε περιμένει: ένα σπίτι, μια βεράντα, μια αγκαλιά, ένα λουλούδι που ποτίζεται ακόμα με αγάπη.

Ο φακός δεν αποτύπωσε μόνο ένα στιγμιότυπο. Κατέγραψε μια ιστορία, ένα κομμάτι ζωής. Είναι η εικόνα της ξενιτιάς και της επιστροφής. Της μάνας και της κόρης. Της ρίζας και του κλαδιού. Της μνήμης που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ανθίζει πάντα στην αυλή του πατρικού.

Στη μνήμη του Γιώργου Τσιγάρα – Μια οικογένεια σύμβολο δύναμης και αγάπης

 

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τη μέρα που ο Γιώργος Τσιγάρας έφυγε τόσο ξαφνικά και άδικα από κοντά μας, στα 26 του μόλις χρόνια. Ο ξαφνικός χαμός του βύθισε σε βαθύ πένθος όχι μόνο την αγαπημένη του οικογένεια, αλλά και ολόκληρη την τοπική κοινωνία του Βαλτινού που τον γνώρισε, τον αγάπησε και τον τίμησε όπως του άξιζε.

Σε αυτό το ταξίδι πόνου και μνήμης, η οικογένεια του Γιώργου – ο πατέρας Παναγιώτης, η μάνα Ευαγγελία και τα τρία του αδέρφια, Ανδρέας, Χρήστος και Άγγελος – στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον με αξιοπρέπεια και κουράγιο που συγκινεί. Ανέλαβαν να μετατρέψουν την απώλεια σε τιμή, τη θλίψη σε παρουσία, την απουσία σε μνήμη ζωντανή. Και αυτό ακριβώς κατάφεραν με το 1ο τουρνουά ποδοσφαίρου 7x7 που πραγματοποιήθηκε στο Βαλτινό εις μνήμη του Γιώργου, ένα αθλητικό και βαθιά ανθρώπινο αφιέρωμα που ένωσε ανθρώπους, φίλους, συγγενείς, νέους και παλιούς, με κοινό άξονα την αγάπη και τη θύμηση.

Η παρουσία της οικογένειας στην εκδήλωση ήταν συγκλονιστική. Ο Ανδρέας, αδερφός του Γιώργου, ταξίδεψε από τη Γερμανία για να είναι εκεί, μαζί με τους δικούς του. Στάθηκαν μπροστά στη μνήμη, όχι με λόγια πόνου αλλά με την πράξη της ενότητας και της ελπίδας. Με μια φανέλα που γράφει «ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ 01/08/2024», μας θύμισαν ότι ο Γιώργος μπορεί να έφυγε από τη ζωή, αλλά θα ζει για πάντα μέσα τους, και μέσα μας.

Η απώλεια είναι βαθιά, μα ο δεσμός τους ακόμα βαθύτερος. Η οικογένεια Τσιγάρα δεν λύγισε, έγινε φάρος αγάπης και μνήμης, κι εμείς στεκόμαστε στο πλευρό της, με σεβασμό, στήριξη και απέραντη εκτίμηση. Γιατί ο Γιώργος ζει σε κάθε βλέμμα τους, σε κάθε δάκρυ, σε κάθε χαμόγελο που νικά τη σιωπή του πένθους.

Αιωνία η μνήμη του Γιώργου.
Η αγάπη σας, η δύναμή του.

ΦΟΥΚΑΛΙΑ Ή ΜΟΥΣΚΙΑ Ή ΒΕΡΜΠΑΣΚΑ Ή ΓΛΩΣΣΙΑ

 

Ναι, τόσα ονόματα έχουν αυτά τα χρηστικά θαμνόχορτα. Στα παιδικά μου χρόνια τα λέγαμε κυρίως φουκάλια (ρήμα: φουκαλίζω = σκουπίζω, σαρώνω) και οι γυναίκες τα μαζεύανε, αφού πέφτανε τα κατακίτρινα άνθη τους και σκληραίνανε οι πολύκλαδες αρματωσιές τους. Τότε τα στρώνανε κάτω και τα πλακώνανε με μία πέτρινη πλάκα, ώστε να πάρουν πεπλατυσμένο σχήμα. Στο τέλος τα δένανε περίτεχνα και τα χρησιμοποιούσαν για σκούπες αυλής, δηλαδή εξωτερικών χώρων ή και στάβλων. Έχω κοιμηθεί πολλά καλοκαίρια πάνω σε τέτοια φουκάλια, που τα βάζαμε ως υπόστρωμα για να αποφεύγουμε τη νυχτερινή δροσιά του χώματος. Τι έναστρες και μυστηριακές νύχτες. Τώρα κανένας δεν κοιμάται έξω στο ύπαιθρο. Όλοι κάτι φοβούνται. Το γεγονός αυτό το θυμούνται και τα βερμπάσκα ή μουσκιά ή γλωσσιά ή φουκάλια που ξεραίνονται ανενεργά στη ρίζα τους. Βρίσκονται στα αζήτητα πλέον. Όμως τι μεγαλείο η άνθισή τους. Κοιτάξτε και χαρείτε την έκρηξη της ώχρας!

Του Ηλία Κεφάλα