Ναι,
τόσα ονόματα έχουν αυτά τα χρηστικά θαμνόχορτα. Στα παιδικά μου χρόνια τα
λέγαμε κυρίως φουκάλια (ρήμα: φουκαλίζω = σκουπίζω, σαρώνω) και οι γυναίκες τα
μαζεύανε, αφού πέφτανε τα κατακίτρινα άνθη τους και σκληραίνανε οι πολύκλαδες
αρματωσιές τους. Τότε τα στρώνανε κάτω και τα πλακώνανε με μία πέτρινη πλάκα,
ώστε να πάρουν πεπλατυσμένο σχήμα. Στο τέλος τα δένανε περίτεχνα και τα
χρησιμοποιούσαν για σκούπες αυλής, δηλαδή εξωτερικών χώρων ή και στάβλων. Έχω
κοιμηθεί πολλά καλοκαίρια πάνω σε τέτοια φουκάλια, που τα βάζαμε ως υπόστρωμα
για να αποφεύγουμε τη νυχτερινή δροσιά του χώματος. Τι έναστρες και μυστηριακές
νύχτες. Τώρα κανένας δεν κοιμάται έξω στο ύπαιθρο. Όλοι κάτι φοβούνται. Το
γεγονός αυτό το θυμούνται και τα βερμπάσκα ή μουσκιά ή γλωσσιά ή φουκάλια που
ξεραίνονται ανενεργά στη ρίζα τους. Βρίσκονται στα αζήτητα πλέον. Όμως τι
μεγαλείο η άνθισή τους. Κοιτάξτε και χαρείτε την έκρηξη της ώχρας!
Του
Ηλία Κεφάλα
