Ήρεμα
κυλάει στη Θεσσαλική πεδιάδα ο Πηνειός, χωρίς να τον βασανίζουν αυτήν την εποχή
οι βροχές και τα χιόνια, που με τη δική τους βιασύνη και φορτική ποσότητα των
νερών τον κάνουν να τα χάνει και να μην ξέρει πώς να συμπεριφερθεί. Και τι δεν
φέρνει τότε: κομμάτια από χαλάσματα, τουμπανιασμένα ζώα, άτυχους πνιγμένους. Η
ιστορία του μακραίωνη και δραματική ανάμεσα στα χωριά μας. Αλλά, τώρα, τον
περισσότερο καιρό, είναι ένα γέρικο κι αργόσυρτο ποτάμι, που όσο περνάει ο
καιρός φθίνει και ζει μόνο με τις ένδοξες μνήμες του. Πολλές φορές βλέπουμε την
άδεια κοίτη του και λέμε ότι «εδώ κάποτε υπήρχε ένα ποτάμι». Σε λίγο όμως οι
μυστικές ανάβρες του τού δίνουν πάλι μιαν αόριστη και δειλή παράταση ζωής,
μέχρι να φτάσουν οι δυνατές βροχές και να τον αναζωογονήσουν. Πώς θα είναι μετά
από λίγα χρόνια με τα καμώματα της κλιματικής αλλαγής; Κανείς δεν ξέρει.
Χαίρε
Πηνειέ. Αλίμονο, κανείς από μας δεν ξέρει το μέλλον του. Μόνο με εικασίες
πορευόμαστε. Αλλά, κάποτε, αυτές οι εικασίες έχουν τόσες βεβαιότητες, που μας
σκοτώνουν.
Του
Ηλία Κεφάλα
