Παρασκευή 4 Αυγούστου 2017

ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΟΥ Η ΣΗΜΑΙΑ


Του Ηλία Κεφάλα

Θέλω εξαρχής να τονίσω ότι δεν είμαι οπαδός κανενός εκ των υπαρχόντων πολιτικών κομμάτων. Είναι πολύ "λίγα" για τα πιστεύω μου. Όμως επειδή έφτασε στην αντίληψή μου ο καυγάς για την σημαία θέλω να πω ότι το νομοθετικό αυτό μέτρο είναι σωστό. Η σημαία της πατρίδος μου ανήκει σε όλους και πρέπει ο καθένας μας να έχει τη δυνατότητα να την τιμήσει είτε κρατώντας την ψηλά, είτε θωπεύοντάς την ανάερα, είτε χύνοντας το αίμα του στο πεδίο της τιμής. Δεν είναι βραβείο για όσους εκ φύσεως (κυρίως) γεννήθηκαν πιο έξυπνοι από τους άλλους ή έγιναν επαρκείς μαθητές χάρις στην προσπάθειά τους και πιθανόν την οικονομική τους δυνατότητα (με ατομικά φροντιστήρια ή επιλεγμένα σχολεία πιθανόν). Οι μικροί μαθητές είναι εν δυνάμει υποψήφιοι τιμητές της σημαίας στο μελλοντικό πεδίο της μάχης. Δεν ξέρουμε από τώρα ποιοι θα ανδραγαθήσουν και ποιοί θα το βάλουν στα πόδια. Ενδεχομένως οι πολύ έξυπνοι να βρουν κάποιο παραθυράκι και να μείνουν στα μετόπισθεν. 


Επομένως και στα πολύ σίγουρα η σημαία θα πρέπει να υπερασπισθεί από τους εθελοντές ή τυχερούς της πρώτης γραμμής. Δεν ξέρουμε ποιοι θα είναι αυτοί. Γι' αυτό τώρα, στην μικρή ηλικία, η σημαία ανήκει το ίδιο σε όλους. Δεν είναι έπαθλο.
Όμως μη νομίσει κανένας ότι δεν είμαι και υπέρ της αριστείας. Βεβαίως και είμαι. Αν θέλουμε να επιβραβεύσουμε τους καλούς μαθητές με παραπλήσιο τρόπο ας τους δώσουμε να σηκώσουν τη σημαία του σχολείου τους: 100ον δημοτικό σχολείο "Ο Μέγας Βασίλειος" για παράδειγμα. Για κάποιους δηλαδή, που ενώ μπορούν να είναι πρώτοι δεν τους φτάνει αυτό και θέλουν και να το δείχνουν. Υπάρχουν πάμπολλοι τρόποι για να βραβεύσουμε τους άξιους και μάλιστα με τρόπο που δεν πληγώνει τους άλλους. Αλλά να τους παρακινεί.
Η σημαία δεν είναι παιχνίδι. Είναι δάκρυ.

επικοινωνιστε μαζι μας