Το
βίντεο-άλμπουμ με πορτρέτα καθημερινών ανθρώπων, του περασμένου αιώνα, από το
Βαλτινό, είναι μια παρουσίαση εικόνων, που προέκυψαν από τα πολύτιμα κλικ του
φωτογραφικού φακού, σε προκαθορισμένες στιγμές του χρόνου, επιλεγμένες για το
παιχνίδι «το πέρασμα προς την αιωνιότητα».
Πρόκειται
για πορτρέτα κλασικά, ασπρόμαυρα, ατμοσφαιρικά, που διασώζουν την ενδιάθετη
ομορφιά της νιότης, και ταυτόχρονα προβληματίζουν γύρω από το νόημα της ύπαρξης
κάθε ατόμου.
Κάθε
φωτογραφία που αποτυπώθηκε στον φακό έχει το δικό της φορτίο. Είτε το
φιλοξενείς, είτε το εγκαταλείπεις, αυτό υπάρχει. Γιατί στην πραγματικότητα, αυτές
οι εικόνες απαθανατίζουν τους ανθρώπους και την ιστορία τους και αποτυπώνουν
τον εσωτερικό τους κόσμο, που αφορά περισσότερο τους ίδιους και όλα εκείνα τα στοιχεία
που τους ορίζουν, τα ρούχα τους, η κόμη τους, τα νιάτα τους, οι πόθοι τους, οι
λύπες και οι χαρές τους.
Αλλά
να, που τώρα με το βίντεο-άλμπουμ αυτό, ξαναζωντανεύουν, μεγεθύνονται και μας
κοιτάνε χωρίς να μας βλέπουν. Λες και θα ξεπηδήσουν από το κάδρο τους και
θα μας καλημερίσουν.
Δεν
είναι βέβαια, μόνο η καλλιτεχνική αξία του πορτρέτου, εκείνο που μετράει,
παρατηρώντας αυτές τις εικόνες, αλλά η ανάγκη να αιχμαλωτιστεί η βραχύβια
επικοινωνία, είτε επιτυγχάνεται, είτε μένει μετέωρη, είτε προσπερνάει.
Από
την άλλη, αυτή η καλλιτεχνική ματιά μπορεί να χαρακτηριστεί και ως μελέτη
χαρακτήρων και να αναλυθεί ως ένα αυτοβιογραφικό κολλάζ ανθρώπινης μνήμης. Μια
στάση με χαμόγελο, ή ένα βλέμμα σοβαρό, μια έκφραση που μαγνητίζει, καλύπτει ή
αποκαλύπτει τον εσωτερικό κόσμο του εικονιζόμενου.
Προσθέτοντας
σ’ αυτά τα πορτρέτα και τις αναμνήσεις, ως συναισθηματική πυξίδα, θα μπορούσε
να είναι και μια ευγενική αφιέρωση, στα πρόσωπα που έγιναν αναμνήσεις μέσα από
τις εικόνες τους. Ένας φόρος τιμής στον απλό άνθρωπο, και μια ωδή στις εφήμερες
εικόνες που καταπίνει η θάλασσα της λήθης.
