Του Ευαγγέλου Σ. Στάθη
Όπως
σας έλεγα την προηγούμενη φορά, δύσκολα χρόνια τα γυμνασιακά, πέτρινα χρόνια. Σάμπως και στο Πανεπιστήμιο ήταν καλύτερα τα
πράγματα;
Δυο
τρεις φοιτητές στο ίδιο δωμάτιο, για να μας έρχεται φθηνότερο το νοίκι. Ό ένας
ήθελε το φως αναμμένο, για να μελετήσει, ο άλλος όχι. «Σβήσε το φως! Σβήσε το
φως!». Ο ένας να κοιμηθεί, ο άλλος να ακούσει μουσική. Σήμερα οι φοιτητές
νοικιάζουν γκαρσονιέρες και δυάρια διαμερίσματα, και επιπλωμένα μάλιστα. Ακούς
εκεί!!!
Ζέστη
δεν είχαμε ούτε στα χρόνια των πανεπιστημιακών μας σπουδών. Τα βιβλία λιγοστά,
γιατί δεν είχαμε λεφτά από τα σπίτια μας
να τα αγοράσουμε. Κι έτσι πάλι στα αναγνωστήρια περνούσα αρκετές ώρες. Εκεί
διάβαζα και ζεσταινόμουνα κιόλας. Το σπίτι όπου καθόμουνα ήταν κοντά στο
Πανεπιστήμιο και έτσι βολευόμουνα καλά.
Το
φαγητό λιγοστό να μην ξοδεύομαι, εκτός όταν τρώγαμε το μεσημεριανό φαγητό στο
εστιατόριο της Σχολής. Το βράδυ στα εστιατόρια έξω ή σε κανένα γυροπιτάδικο ή
κανένα σουβλάκι. Ήταν στη μόδα τότε η ολίγη μερίδα. «Ολίγη φασολάδα στον
φιλόσοφο!!!», φώναζε ο σερβιτόρος. Φιλόσοφους μας έλεγαν, γιατί ήμασταν
φοιτητές στη Φιλοσοφική Σχολή. «Γκαρσόν! ολίγη μακαρονάδα, ολίγη φέτα και 4
ψωμιά». Χορταίνεις με αυτά; Χορταίνεις, άμα αφήσεις και τη φαντασία σου λίγο να
καλπάσει αλλού και να ξεχαστείς.
Γράμματα όμως μάθαμε πολλά, πολλά και καλά, γιατί η Σχολή ήταν καλή και νέα στη λειτουργία της. Ιδρύθηκε το 1964. Τότε πέτυχα και εγώ. Ήμουν δηλαδή από τους νεοεισαχθέντες φοιτητές. Οι καθηγητές μας ήταν πάρα πολύ καλοί. Είχαν πολύ μεράκι κι αυτοί. Τους αγαπούσαμε και τους σεβόμασταν πολύ.
Οι κοπέλλες, οι φοιτήτριες, όταν τους χαιρετούσαν, έσκυβαν τη μέση, έτσι όπως σκύβουμε όταν χαιρετάμε τους ιερωμένους ή τους γεροντοτέρους. Και εμείς τα αγόρια κάναμε λίγο το σχήμα αυτό, αυτήν την υπόκλιση. Αλλά και αυτοί μας αγαπούσαν πολύ και μας καμάρωναν, γιατί ήμασταν οι πρώτοι φοιτητές τους στην νέα Σχολή. Μπορώ να πω ότι μας σέβονταν κι εκείνοι. Έτσι, με αυτήν τη σχέση μας, δασκάλου και μαθητή, μάθαμε πολλά και καλά γράμματα. Εμείς, εκείνοι οι πρώτοι φοιτητές τότε και οι πρώτοι καθηγητές, ανεβάσαμε το κύρος και το πνευματικό επίπεδο της Σχολής τόσο ψηλά, και την κάναμε πολύ γνωστή αργότερα.
Οι
Γιαννιώτες πάλι μας αγκάλιασαν κι αυτοί με πολλή αγάπη και πολύ καμάρι. Μας
έλεγαν φιλόσοφους, γιατί η Σχολή μας λεγόταν Φιλοσοφική. Περάσαμε λοιπόν στο
Πανεπιστήμιο πολύ καλά από άποψη σπουδών. Και από άποψη κοινωνικών σχέσεων και
καλής φιλίας καλά περάσαμε. Μέχρι και σήμερα ακόμα πολλοί κρατάμε τις σχέσεις μας αυτές και
επικοινωνούμε τακτικά ως σήμερα.
Αρκετά
όμως με τα μαθητικά και τα πανεπιστημιακά. Τώρα γυρίζω πάλι στην ιστορία μου και
θα σας μιλήσω για το χωριό μου το Βαλτινό. Όμως λίγη υπομονή και θα τα πούμε
την επόμενη φορά.
