Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ


Λέω γιὰ τὸ νερό:
Νὰ εἶναι ἀπὸ μέταλλο ἤ ὄχι;
Ὄχι; Τότε ποῦ βρίσκει δύναμη καὶ μὲ σηκώνει
Καὶ μὲ τσακίζει στὶς ἀκτές;
Νὰ εἶναι μήπως ἀπὸ σάρκα; Σίγουρα εἶναι
Ἀλλιῶς, γιατὶ φωνάζει «ἄχ» καὶ «μή», κάθε ποὺ μπήγω
Τὸ μαχαίρι μου
Νὰ εἶναι πάλι ἀπὸ αἷμα; Δύσκολα λέω ὄχι
Γιατί, ποῦ βρίσκει αὐτὸ τὸ ἄλικο καὶ βάφει
Τὰ ἀκροδάχτυλά του.
Ἀλλὰ καὶ πάλι νὰ πεῖς δὲν εἶναι ἀπὸ κρασί;
Τόσα μεθύσια ἔκανε τοῦ ἥλιου
Στὰ φαρμακερὰ τοῦ Αὐγούστου μεσημέρια
Μοῦ φαίνεται ἔτσι ἁπλὰ πρέπει νὰ τὸ σκεφτῶ:
Ἀπὸ ὅλα εἶναι τὸ καθαρὸ νερό
Ἡ πιὸ μεγάλη θαλπωρή
Ἡ τελευταία ἐλπίδα τῶν πραγμάτων
Τὸ χῶμα, ὁ ἀφρός, ὁ ἄνεμος καὶ τὰ κεριὰ τῆς σπαραγγιᾶς
Καὶ τὰ νεροκολόκυθα
Ἀπὸ ὅλα εἶναι τὸ καθαρὸ νερό
Καὶ ἡ βροχὴ τῶν μπιζελιῶν καὶ ἡ ἀναπνοὴ τοῦ σίδερου
Καὶ ἡ μαύρη στέρνα τοῦ ἁλατιοῦ μὲ τὶς βαθιὲς χαράδρες
Καὶ αὐτὴ ἡ πικρὴ σταλαγματιὰ ποὺ στάζει μὲς στὰ μάτια μας
Καὶ ἡ νύχτα, καὶ ἡ μέρα, καὶ οἱ ἐποχὲς
Καὶ τὰ μοιρογνωμόνια τοῦ χρόνου

Του Ηλία Κεφάλα
[Από τη συλλογή "Μεταλλαγή στο Απροσδόκητο", Αιγόκερως 1982, Θεωρία 1984

επικοινωνιστε μαζι μας