Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

Μαρούλα Κλιάφα


Η Μαρούλα Κλιάφα γεννήθηκε το 1937 στα Τρίκαλα, όπου και ζει μόνιμα με την οικογένειά της. Έχει σπουδάσει δημοσιογραφία και από το 1972 ασχολείται με τη λογοτεχνία, τη μελέτη της τοπικής ιστορίας, τη συλλογή λαϊκών παραμυθιών, παραδοσιακών παιχνιδιών και παλαιών φωτογραφιών. Τα μυθιστορήματά της για εφήβους έχουν κάνει πολλές επανεκδόσεις, δύο βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα ρωσικά και στα γερμανικά, ενώ αποσπάσματα των έργων της έχουν συμπεριληφθεί σε σχολικά βιβλία του δημοτικού σχολείου και στα «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του γυμνασίου. Έχει τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών, την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, τον Κύκλο Παιδικού Βιβλίου και τη Γυναικεία Συντροφιά. Το 2010 το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης της Σχολής Επιστημών του Ανθρώπου του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας της απένειμε τον τίτλο της επιτίμου διδάκτορος.
Συνέντευξη
* Η μελέτη αρχείων και η αναδίφηση των παλιών εφημερίδων τι σας βοήθησε μέχρι τώρα να εκτιμήσετε; Το σήμερα είναι ξεκομμένο από το χθες;
– Ο λόγος που σπούδασα δημοσιογραφία σε μια εποχή που δεν συνηθιζόταν οι κοπέλες- και μάλιστα αστικής προ- έλευσης -να σπουδάζουν δημοσιογραφία είναι πως, όντας εφημεριδοφάγος από τα γεννοφάσκια μου, εκτιμώ αφάνταστα την προσφορά των εφημερίδων, οι οποίες, με τα χρόνια αποδείχτηκε πως κάθε άλλο παρά εφήμερες είναι. Στην πραγματικότητα η εφημερίδα- και ιδιαίτερα η τοπική- είναι ο καθρέπτης της τοπικής κοινωνίας. Οι δημοσιογραφικές μου σπουδές μου έμαθαν την αξία των αρχείων αλλά και τον τρόπο να διαβάζω, να επιλέγω και να αξιοποιώ τις ειδήσεις των παλαιών εφημερίδων. Παρά τις κομματικές και οικονομικές εξαρτήσεις που ενδέχεται να είχε μια εφημερίδα, το γεγονός πως έχει καταγράψει εν θερμώ τα γεγονότα της εποχής της είναι σημαντικό εύρημα για τον σημερινό ερευνητή. Πάρα πολλοί ιστορικοί αναφέρονται πλέον στα γραφόμενα του Τύπου για να τεκμηριώσουν τις απόψεις τους. Ασφαλώς το χθες δεν είναι ξεκομμένο από το σήμερα. Η ιστορία έχει μια συνέχεια. Αποφάσεις που οι κυβερνώντες δεν εφάρμοσαν τη στιγμή που έπρεπε, για παράδειγμα το ασφαλιστικό, σήμερα μας ταλανίζουν. Κάτι άλλο που μου έμαθε η αναδίφηση παλιών εφημερίδων είναι πως ο τελικός κριτής για τις πράξεις και τα έργα μας είναι ο χρόνος. Γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνω αυτή την πρεμούρα που έχουν σήμερα οι άνθρωποι για προβολή. Όπως δεν κατανοώ και τους περισσότερους πολιτικούς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν τη θεσούλα τους, αδιαφορώντας για το πώς θα τους κρίνει στο μέλλον η ιστορία.
* Τι είναι αυτό που ζούμε σήμερα; Μήπως είναι απόρροια των χθεσινών μας πράξεων;
-Νομίζω πως ουσιαστικά στην ερώτησή σας αυτή έχω ήδη απαντήσει. Θα πρόσθετα μόνο πως για τα σημερινά μας δεινά εκτός από τους κυβερνώντες, μερίδιο ευθύνης έχουμε κι εμείς οι πολίτες. Εγώ δεν υιοθετώ τη ρήση πως «ο σοφός λαός έχει πάντα δίκαιο». Η ιστορία έχει αποδείξει ότι σε πολλές περιπτώσεις οι επιλογές του λαού ήταν λανθασμένες και έφεραν στη χώρα μεγάλες συμφορές.

επικοινωνιστε μαζι μας