Η αγκαλιά του πατέρα

 

Η αγκαλιά του πατέρα είναι ένα καταφύγιο, μια ζεστή ασπίδα που προσφέρει ασφάλεια και γαλήνη σε κάθε στιγμή αβεβαιότητας. Είναι η σιωπηλή υπόσχεση ότι όλα θα είναι καλά, ανεξαρτήτως των προκλήσεων που συναντάμε στην πορεία της ζωής. Όταν η αγκαλιά του πατέρα σε περιβάλλει, ο κόσμος γύρω σου μοιάζει να μικραίνει και να εξαφανίζεται, αφήνοντας μόνο αυτή τη στιγμή της σύνδεσης, την αίσθηση της προστασίας και της αφοσίωσης.

Μέσα σε αυτή την αγκαλιά, δεν χρειάζονται λόγια. Μιλάει η σιωπή και η γλυκιά βεβαιότητα της παρουσίας του. Είναι εκεί για να σε σηκώσει όταν πέφτεις, να σε εμψυχώσει όταν αμφιβάλεις για τον εαυτό σου, και να σε αγαπήσει χωρίς όρους. Είναι η σφιχτή αγκαλιά που καταλαβαίνει τις χαρές και τις λύπες σου και που σου θυμίζει ότι πάντα υπάρχει κάποιος που θα σε στηρίξει, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές.

Η αγκαλιά του πατέρα είναι το καταφύγιο που σου δίνει τη δύναμη να προχωρήσεις, να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου και να κυνηγήσεις τα όνειρά σου με θάρρος. Είναι μία από τις πολύτιμες και αληθινές εκφράσεις αγάπης που δεν χρειάζεται να αποδειχτεί, γιατί η αίσθηση της είναι αυταπόδεικτη σε κάθε ειλικρινή άγγιγμα.

Το Πασχαλιάτικο άσπρισμα

 

Κάθε Πάσχα, λίγο πριν χτυπήσουν οι καμπάνες της Ανάστασης, το χωριό αλλάζει πρόσωπο. Δεν είναι μόνο που ανθίζουν οι πασχαλιές και μοσχοβολάει ο τόπος - είναι που βγαίνει ο κόσμος στις αυλές, στα σοκάκια, ακόμα και στα χωράφια, με τον κουβά στο χέρι και τον ασβέστη σαν ιερό φίλτρο καθαρισμού.

Ασβεστώνουν. Ό,τι βρουν μπροστά τους: πέτρες, σκαλοπάτια, δέντρα, τοίχους, κράσπεδα, πεζούλια. Με αφοσίωση και σιωπή, σαν προσευχή.

Η αυλή ασπρίζει και μοιάζει να ανασαίνει ξανά. Η σκαμνιά με τον κορμό της λουσμένο στο λευκό, στέκει σαν φρουρός του σπιτιού. Οι πέτρες στο μονοπάτι γίνονται καθαρές, σα να δείχνουν το δρόμο για κάτι ιερό.  Κι οι τοίχοι, ξεθωριασμένοι από τον χειμώνα, φορούν το φρέσκο τους φόρεμα. Λευκό - σαν την ψυχή που ετοιμάζεται να υποδεχτεί το φως.

Δεν είναι μόνο για την ομορφιά. Ούτε για την καθαριότητα. Είναι για το μέσα μας. Είναι το «πλύσιμο» του χωριού και του κόσμου πριν την Ανάσταση. Μια πράξη ταπεινή, που κουβαλάει κάτι από παλιούς παππούδες και γιαγιάδες, από χέρια σκληρά και ευλαβικά, που ήξεραν να τιμούν το Άγιο με μια απλή πινελιά.

Κι όταν όλα γίνουν λευκά, και το φως του δειλινού πέσει πάνω τους, το χωριό λάμπει αλλιώς. Σα να ετοιμάζεται για κάτι μεγάλο. Για κάτι που δεν λέγεται - μόνο το νιώθεις.