Το Πασχαλιάτικο άσπρισμα

 

Κάθε Πάσχα, λίγο πριν χτυπήσουν οι καμπάνες της Ανάστασης, το χωριό αλλάζει πρόσωπο. Δεν είναι μόνο που ανθίζουν οι πασχαλιές και μοσχοβολάει ο τόπος - είναι που βγαίνει ο κόσμος στις αυλές, στα σοκάκια, ακόμα και στα χωράφια, με τον κουβά στο χέρι και τον ασβέστη σαν ιερό φίλτρο καθαρισμού.

Ασβεστώνουν. Ό,τι βρουν μπροστά τους: πέτρες, σκαλοπάτια, δέντρα, τοίχους, κράσπεδα, πεζούλια. Με αφοσίωση και σιωπή, σαν προσευχή.

Η αυλή ασπρίζει και μοιάζει να ανασαίνει ξανά. Η σκαμνιά με τον κορμό της λουσμένο στο λευκό, στέκει σαν φρουρός του σπιτιού. Οι πέτρες στο μονοπάτι γίνονται καθαρές, σα να δείχνουν το δρόμο για κάτι ιερό.  Κι οι τοίχοι, ξεθωριασμένοι από τον χειμώνα, φορούν το φρέσκο τους φόρεμα. Λευκό - σαν την ψυχή που ετοιμάζεται να υποδεχτεί το φως.

Δεν είναι μόνο για την ομορφιά. Ούτε για την καθαριότητα. Είναι για το μέσα μας. Είναι το «πλύσιμο» του χωριού και του κόσμου πριν την Ανάσταση. Μια πράξη ταπεινή, που κουβαλάει κάτι από παλιούς παππούδες και γιαγιάδες, από χέρια σκληρά και ευλαβικά, που ήξεραν να τιμούν το Άγιο με μια απλή πινελιά.

Κι όταν όλα γίνουν λευκά, και το φως του δειλινού πέσει πάνω τους, το χωριό λάμπει αλλιώς. Σα να ετοιμάζεται για κάτι μεγάλο. Για κάτι που δεν λέγεται - μόνο το νιώθεις.