Μια ένωση του ανθρώπινου μόχθου με το μεγαλείο της φύσης

 

Οι μπάλες από άχυρο, κύλινδροι κόπου και ιδρώτα, στέκουν σαν ταπεινά μνημεία μιας αθόρυβης θυσίας. Κανείς δεν τους χειροκρότησε, κι όμως ξέρουν πως χωρίς αυτές ο χειμώνας θα ήταν πιο σκληρός. Είναι καρποί δουλεμένων χεριών, πατημάτων στο πρώτο φως της αυγής, μηχανών που βουίζουν με ρυθμό καρδιάς. Κι όμως, παρ’ όλη τη γήινη υφή τους, μοιάζουν να αποδέχονται τον ρόλο τους στο αιώνιο παιχνίδι της ζωής. Γεννήθηκαν από το στάχυ που ωρίμασε∙ κι έπειτα θα γίνουν τροφή, λίπασμα, χώμα∙ και πάλι στάχυ.

Κι εκεί, στο βάθος, τα Μετέωρα – βράχοι που αρνήθηκαν να ξαπλώσουν. Όρθιοι σαν αρχαίοι πατέρες, κοιτάζουν την ανθρώπινη δραστηριότητα χωρίς ειρωνεία, χωρίς επίπληξη∙ μονάχα με τη σιωπηλή βεβαιότητα όσων έχουν δει και θα ξαναδούν τα πάντα. Ξέρουν πως ο μόχθος περνά, πως τα χέρια αλλάζουν, πως οι εποχές επιστρέφουν, πως ο μικρός κόπος του ανθρώπου είναι μια προσευχή που φτάνει ως τις κορυφές τους.

Εκεί ανάμεσα, η θεσσαλική γη ανασαίνει. Γη που θυμάται το πρώτο άροτρο και το τελευταίο τρακτέρ. Γη που έχει ποτιστεί με ιδρώτα και βροχή, με ελπίδα και απογοήτευση. Μα ποτέ δεν αρνήθηκε να καρπίσει για εκείνον που τη δούλεψε.

Κι έτσι, σ’ αυτή τη φωτογραφία, δεν βλέπουμε μόνο χωράφι και βράχους. Βλέπουμε τη συμφωνία δύο κόσμων: του πεπερασμένου και του αιώνιου. Τα άχυρα που θα διαλυθούν στον χρόνο και τις πέτρες που αψηφούν τον χρόνο. Κι ανάμεσά τους, ο άνθρωπος – μικρός σαν σκιά, μα τεράστιος στη θέλησή του να συνεχίζει.

Γιατί κάθε μπάλα άχυρου είναι ένας ψίθυρος: «Έκανα ό,τι μπορούσα». Και κάθε βράχος των Μετεώρων απαντά: «Κι αυτό είναι αρκετό».

 

Φωτογραφία: Giannis Doganis

Ένας κύκλος κλείνει, η αποστολή συνεχίζεται

 

Δυο μπλε στρόγγυλα τραπεζάκια, τέσσερις άνθρωποι, πιάτα μισογεμάτα∙ κι ένα χαμόγελο που δεν είναι απλώς χαρά αλλά αποτύπωμα πορείας.

Η φωτογραφία μοιάζει καθημερινή —μια παρέα «εκτός δουλειάς». Μα πίσω της κρύβεται ένας κύκλος δύο χρόνων, που δεν γράφτηκε σε γραφεία, αλλά σε πόρτες που χτυπήθηκαν δειλά∙ σε σπίτια όπου κάποιος περίμενε όχι έναν γιατρό, αλλά έναν άνθρωπο να καθίσει δίπλα του και να πει «είμαι εδώ». Αυτή είναι η ΤΟΜΥ Ναυπλίου μέσα από τα μάτια της συγχωριανή μας ψυχολόγου Βασιλικής Ανδρέου: όχι μόνο μια «μονάδα υγείας», αλλά ένα μικρό εργαστήρι αξιοπρέπειας.

Οι δυσκολίες πολλές —περισσότερες από τα καλά, όπως λέει η ίδια χωρίς ωραιοποιήσεις. Κι όμως, φτάνοντας στο τέλος αυτού του κύκλου, δεν μένει ούτε η κούραση ούτε η αγωνία. Μένει ένα πείσμα. Η φλόγα εκείνη που λέει: «αν χρειαζόταν, θα το ξανάκανα από την αρχή».

Γι’ αυτό η φωτογραφία αυτή δεν είναι απλώς ανάμνηση, είναι δήλωση. Σαν να λένε όλοι τους —με εκείνο το αυθόρμητο, ήσυχο χαμόγελο:

Ο κύκλος κλείνει, αλλά εμείς δεν τελειώσαμε. Τώρα ξέρουμε πώς γίνεται. Τώρα ξέρουμε πως αξίζει.

Κι αν οι περισσότεροι άνθρωποι μετρούν τα χρόνια σε ημερομηνίες, κάποιοι —όπως η Βασιλική και όσοι πορεύτηκαν μαζί της— τα μετρούν σε πρόσωπα που άλλαξαν, έστω λίγο, προς το καλύτερο.

Έτσι ανοίγουν οι επόμενοι κύκλοι: όχι με χειροκροτήματα, αλλά με ένα φλιτζάνι καφέ, τέσσερις ψυχές και τη σιωπηλή υπόσχεση πως «ες αύριον τα σπουδαία».