Δυο μπλε στρόγγυλα τραπεζάκια, τέσσερις άνθρωποι, πιάτα μισογεμάτα∙ κι ένα χαμόγελο που
δεν είναι απλώς χαρά αλλά αποτύπωμα πορείας.
Η
φωτογραφία μοιάζει καθημερινή —μια παρέα «εκτός δουλειάς». Μα πίσω της κρύβεται
ένας κύκλος δύο χρόνων, που δεν γράφτηκε σε γραφεία, αλλά σε πόρτες που
χτυπήθηκαν δειλά∙ σε σπίτια όπου κάποιος περίμενε όχι έναν γιατρό, αλλά έναν
άνθρωπο να καθίσει δίπλα του και να πει «είμαι εδώ». Αυτή είναι η ΤΟΜΥ Ναυπλίου
μέσα από τα μάτια της συγχωριανή μας ψυχολόγου Βασιλικής Ανδρέου: όχι μόνο μια
«μονάδα υγείας», αλλά ένα μικρό εργαστήρι αξιοπρέπειας.
Οι
δυσκολίες πολλές —περισσότερες από τα καλά, όπως λέει η ίδια χωρίς
ωραιοποιήσεις. Κι όμως, φτάνοντας στο τέλος αυτού του κύκλου, δεν μένει ούτε η
κούραση ούτε η αγωνία. Μένει ένα πείσμα. Η φλόγα εκείνη που λέει: «αν
χρειαζόταν, θα το ξανάκανα από την αρχή».
Γι’
αυτό η φωτογραφία αυτή δεν είναι απλώς ανάμνηση, είναι δήλωση. Σαν να λένε όλοι
τους —με εκείνο το αυθόρμητο, ήσυχο χαμόγελο:
Ο
κύκλος κλείνει, αλλά εμείς δεν τελειώσαμε. Τώρα ξέρουμε πώς γίνεται. Τώρα
ξέρουμε πως αξίζει.
Κι
αν οι περισσότεροι άνθρωποι μετρούν τα χρόνια σε ημερομηνίες, κάποιοι —όπως η
Βασιλική και όσοι πορεύτηκαν μαζί της— τα μετρούν σε πρόσωπα που άλλαξαν, έστω
λίγο, προς το καλύτερο.
Έτσι
ανοίγουν οι επόμενοι κύκλοι: όχι με χειροκροτήματα, αλλά με ένα φλιτζάνι καφέ,
τέσσερις ψυχές και τη σιωπηλή υπόσχεση πως «ες αύριον τα σπουδαία».
