Ένας κύκλος κλείνει, η αποστολή συνεχίζεται

 

Δυο μπλε στρόγγυλα τραπεζάκια, τέσσερις άνθρωποι, πιάτα μισογεμάτα∙ κι ένα χαμόγελο που δεν είναι απλώς χαρά αλλά αποτύπωμα πορείας.

Η φωτογραφία μοιάζει καθημερινή —μια παρέα «εκτός δουλειάς». Μα πίσω της κρύβεται ένας κύκλος δύο χρόνων, που δεν γράφτηκε σε γραφεία, αλλά σε πόρτες που χτυπήθηκαν δειλά∙ σε σπίτια όπου κάποιος περίμενε όχι έναν γιατρό, αλλά έναν άνθρωπο να καθίσει δίπλα του και να πει «είμαι εδώ». Αυτή είναι η ΤΟΜΥ Ναυπλίου μέσα από τα μάτια της συγχωριανή μας ψυχολόγου Βασιλικής Ανδρέου: όχι μόνο μια «μονάδα υγείας», αλλά ένα μικρό εργαστήρι αξιοπρέπειας.

Οι δυσκολίες πολλές —περισσότερες από τα καλά, όπως λέει η ίδια χωρίς ωραιοποιήσεις. Κι όμως, φτάνοντας στο τέλος αυτού του κύκλου, δεν μένει ούτε η κούραση ούτε η αγωνία. Μένει ένα πείσμα. Η φλόγα εκείνη που λέει: «αν χρειαζόταν, θα το ξανάκανα από την αρχή».

Γι’ αυτό η φωτογραφία αυτή δεν είναι απλώς ανάμνηση, είναι δήλωση. Σαν να λένε όλοι τους —με εκείνο το αυθόρμητο, ήσυχο χαμόγελο:

Ο κύκλος κλείνει, αλλά εμείς δεν τελειώσαμε. Τώρα ξέρουμε πώς γίνεται. Τώρα ξέρουμε πως αξίζει.

Κι αν οι περισσότεροι άνθρωποι μετρούν τα χρόνια σε ημερομηνίες, κάποιοι —όπως η Βασιλική και όσοι πορεύτηκαν μαζί της— τα μετρούν σε πρόσωπα που άλλαξαν, έστω λίγο, προς το καλύτερο.

Έτσι ανοίγουν οι επόμενοι κύκλοι: όχι με χειροκροτήματα, αλλά με ένα φλιτζάνι καφέ, τέσσερις ψυχές και τη σιωπηλή υπόσχεση πως «ες αύριον τα σπουδαία».