Στο
ξεθωριασμένο κάδρο του 1993, ο χρόνος μοιάζει να έχει κοντοσταθεί σ’ ένα
αγροτικό καταφύγιο, στο μικρό περίπτερο του χωριού. Ένα μικρό περίπτερο στέκει
σαν σταυροδρόμι του χωριού και του χρόνου. Η στέγη του, παλιά λαμαρίνα με
διαφημίσεις της εποχής, φιλοξενεί τις σκιές από τον πλάτανο που μισόγυμνος πλέον
ρίχνει τα φύλλα του στο χώμα σαν σιωπηλές εξομολογήσεις.
Τρία
παγκάκια μεταλλικά φθαρμένα από τα σώματα και τον ήλιο, φιλοξενούν τους
χωρικούς, άντρες με τραχιές παλάμες και πρόσωπα σμιλεμένα από τον ιδρώτα και
τον μόχθο. Φορούν σακάκια, μπουφάν, τραγιάσκες, και έχουν βλέμματα χαμηλωμένα
και στόματα μισάνοιχτα απ’ τη συζήτηση ή τη σιωπή. Ο ένας, όρθιος, κρατά μία
εφημερίδα ανοιχτή σαν παράθυρο προς τον έξω κόσμο. Τα φύλλα της ριγούν ελαφρά
στον φθινοπωρινό αέρα - το ίδιο και οι ώμοι του, σαν να μην είναι βέβαιος αν
διαβάζει ειδήσεις ή αναμνήσεις.
Δυο
τρεις στρέφουν το βλέμμα στο φακό - με μια ελαφριά απορία, ένα ίχνος
σοβαρότητας, σαν να συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω από την αιωνιότητα. Είναι μια
στιγμή καθημερινή και ακριβώς γι’ αυτό ιερή: μια στάση ανάμεσα στον μόχθο και το φως που η
φωτογραφία μετατρέπει σε μαρτυρία. Σαν να λέει: «Ήμασταν εδώ. Ζήσαμε έτσι.»
Το
φως γέρνει χρυσό και κουρασμένο, σαν να ξέρει ότι σύντομα θα μαζευτεί πίσω από
τα σύννεφα του Νοέμβρη.
Είναι
φθινόπωρο - κι όλα μοιάζουν να περιμένουν κάτι. Ίσως τον χειμώνα. Ίσως τη λήθη.
Ίσως απλώς το επόμενο απόγευμα, όπου τα παγκάκια θα γεμίσουν ξανά με ανθρώπους
και ιστορίες που δεν θα καταγραφούν ποτέ.
