Κάποτε ένας κένταυρος εκεί
στο Βαλτινό
Χάζευε τριγύρναγε μέχρι το
δειλινό
Πείνασε και θέλησε να φάει
φαγητό
Τι να φάει, σκέφτηκε,
παστίτσιο ή σανό;
Τι να φάει άραγε, σανό ή
το παστίτσιο;
Σερβιρισμένο σε παχνί ή
μήπως σε σερβίτσιο;
Κι έτσι σ’ αυτό το δίλημμα
ήτανε διχασμένος
Κι έμεινε θεονήστικος ο
κένταυρος ο καημένος!
Νύσταξε κι ο κένταυρος
θέλει να κοιμηθεί
Που να πάει, σκέφτηκε, για
να ξημερωθεί;
Να πάει σ’ έναν στάβλο κι
ολόρθος να σταθεί;
Ή σε ξενοδοχείο και να
κρεβατωθεί;
Σε ξενοδοχείο και να
κρεβατωθεί;
Ή σε έναν στάβλο κι
ολόρθος να σταθεί;
Κι έτσι μπροστά στο
δίλημμα ήτανε διχασμένος
Κι έμεινε τώρα κι άυπνος ο
κένταυρος ο καημένος!
Μα νηστικός και άυπνος ο
κένταυρος μετά
Βαριά πολύ αρρώστησε κι
ήταν του θανατά
Να πάει σε έναν κτηνίατρο
ή σε κάποιο γιατρό;
Σε έναν γιατρό να πάει ή
σε κτηνίατρο;
Βαθιά συλλογιζότανε μέσα
στον πυρετό
Να πάρει μια απόφαση δεν
είχε πια καιρό.
Κι έτσι μπροστά στο δίλημμα
ήτανε διχασμένος
Κι έσβησε και πέθανε ο
κένταυρος ο καημένος!
Οι άνθρωποι τον λυπήθηκαν,
τον έκλαψαν πολύ
Και θέλησαν να θάψουνε το
άψυχο κορμί
Που όμως να το θάψουνε, σε
λάκκο ή σε τάφο;
Στο κοιμητήριό τους, να
φτιάξουν έναν τάφο;
Ή στην περιφέρεια εκεί σε
κάποια τάφρο;
Που όμως να το θάψουνε σε
λάκκο ή σε τάφο;
Κι έτσι μπροστά στο
δίλημμα: ποιος θα το αποφασίσει;
Φωνάξαν τον παραμυθά για
να τους δώσει λύση.
Πήγα κι εγώ και έδωσα τη
λύση στη στιγμή,
τον κένταυρο ανέστησα και
του ’δωσα ζωή...
Γι’ αυτό το παραμύθι μας
εντέλει θα γυρίσει
Και φαύλος κύκλος τελικά,
απ’ την αρχή θ’ αρχίσει:
Εκεί θα ζει ο κένταυρος, εκεί στο
Βαλτινό,
εκεί θα τριγυρνάει μέχρι το
δειλινό
Κι έτσι πάλι αέναα πεινάει και νυστάζει,
κουράζεται, αρρωσταίνει κι
ο έρμος τα τινάζει!!!
Δημήτρης Τσιγάρας
