Η
φράση μάς πλευροκοπά μέσα από τη μνήμη: «ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί
άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει…» Το αγριολούλουδο με κοιτάζει και
διαμαρτύρεται. «Ώστε έτσι, λοιπόν; Μόνο χόρτος και μόνον εξανθήσει; Μα δεν
βλέπετε τα πέταλά μου που είναι ανοιχτά σαν αγκαλιά για να χωρέσουν όλο τον
κόσμο; Δεν βλέπεται που προσπαθώ να καταδείξω την ομορφιά, σαν το μόνο αντίδοτο
στη θνητότητα; Πότε θα μάθετε να βλέπετε όχι μόνο από πάνω προς τα κάτω, αλλά
και από κάτω προς τα πάνω;;»
Του
Ηλία Κεφάλα
