«Πινελιές Τέχνης στην Καρδιά του Βαλτινού»

 

Η Κοινότητα Βαλτινού, με διάθεση ανανέωσης και δημιουργικής παρέμβασης στον δημόσιο χώρο, ανέλαβε μια αξιόλογη εικαστική πρωτοβουλία: την αισθητική αναβάθμιση των μονότονων μεταλλικών κιβωτίων του ΟΤΕ (γνωστά και ως ΚΑΦΑΟ). Μέσα από αυτή την πρωτοβουλία, τα κάποτε αδιάφορα ή ακόμα και ενοχλητικά για το μάτι κουτιά μετατράπηκαν σε ζωντανούς καμβάδες, γεμάτους χρώμα, φαντασία και τέχνη.

Η ζωγράφος Μαριάνθη Χαρίση ήταν η δημιουργική δύναμη πίσω από αυτή την αλλαγή. Με το πινέλο της, έδωσε νέα πνοή σε αυτά τα σημεία της γειτονιάς, μετατρέποντάς τα σε μικρά έργα τέχνης που συνομιλούν με το τοπίο και την καθημερινότητα των κατοίκων. Οι συνθέσεις της, εμπνευσμένες από τη φύση, την παράδοση και την παιδική φαντασία, προσφέρουν στιγμές χαράς και έκπληξης σε όσους τις συναντούν στον περίπατό τους.

Η δράση αυτή δεν αποτελεί απλώς καλλωπισμό. Είναι ένα ζωντανό παράδειγμα του πώς η τέχνη μπορεί να ενσωματωθεί στον αστικό ιστό, να δώσει χρώμα και χαρακτήρα σε ανώνυμα αντικείμενα και να ενισχύσει τη σύνδεση των πολιτών με τον τόπο τους. Η πρωτοβουλία της Κοινότητας Βαλτινού και η συμβολή της Μαριάνθης Χαρίση αποδεικνύουν ότι ακόμη και οι πιο ταπεινές επιφάνειες μπορούν να μεταμορφωθούν σε εστίες πολιτισμού και αισθητικής απόλαυσης.

Χελιδονοφωλιές - Μια εικόνα μέσα στην απλότητά της

 

Παρατηρώντας αυτή την εικόνα με μια άλλη ματιά, αναδύεται κάτι πολύ βαθύτερο από μια απλή σκηνή της φύσης.

Τα πουλιά δεν έχουν ανάγκη από σύνορα ή τίτλους ιδιοκτησίας. Επιστρέφουν κάθε χρόνο στο ίδιο σημείο, με πίστη στη γη που τα δέχτηκε. Και το κτίριο – ανθρώπινο δημιούργημα- τους παραχωρεί άπλετα την πλευρά του, μετατρέπεται από ψυχρή κατασκευή σε οικοδεσπότη της άνοιξης.

Μήπως τελικά η αληθινή πρόοδος είναι να μπορούμε να ζούμε πλάι στη φύση χωρίς να την υποτάσσουμε; Μήπως αυτά τα μικρά φτερωτά πλάσματα μας δείχνουν έναν πιο σοφό τρόπο να υπάρχουμε: να χτίζουμε, αλλά χωρίς να καταστρέφουμε· να ανήκουμε, χωρίς να κυριαρχούμε· να επιστρέφουμε, χωρίς να ξεχνάμε;

Η εικόνα, μέσα στην απλότητά της, γίνεται ένας καθρέφτης: όχι του τι βλέπουμε, αλλά του πώς ζούμε. Και ίσως, μια υπενθύμιση πως κάποτε –όπως τα χελιδόνια– κι εμείς ήμασταν πιο κοντά στο φως, στη ρίζα, στο σπίτι που δεν είχε τοίχους αλλά ουρανό.