Χελιδονοφωλιές - Μια εικόνα μέσα στην απλότητά της

 

Παρατηρώντας αυτή την εικόνα με μια άλλη ματιά, αναδύεται κάτι πολύ βαθύτερο από μια απλή σκηνή της φύσης.

Τα πουλιά δεν έχουν ανάγκη από σύνορα ή τίτλους ιδιοκτησίας. Επιστρέφουν κάθε χρόνο στο ίδιο σημείο, με πίστη στη γη που τα δέχτηκε. Και το κτίριο – ανθρώπινο δημιούργημα- τους παραχωρεί άπλετα την πλευρά του, μετατρέπεται από ψυχρή κατασκευή σε οικοδεσπότη της άνοιξης.

Μήπως τελικά η αληθινή πρόοδος είναι να μπορούμε να ζούμε πλάι στη φύση χωρίς να την υποτάσσουμε; Μήπως αυτά τα μικρά φτερωτά πλάσματα μας δείχνουν έναν πιο σοφό τρόπο να υπάρχουμε: να χτίζουμε, αλλά χωρίς να καταστρέφουμε· να ανήκουμε, χωρίς να κυριαρχούμε· να επιστρέφουμε, χωρίς να ξεχνάμε;

Η εικόνα, μέσα στην απλότητά της, γίνεται ένας καθρέφτης: όχι του τι βλέπουμε, αλλά του πώς ζούμε. Και ίσως, μια υπενθύμιση πως κάποτε –όπως τα χελιδόνια– κι εμείς ήμασταν πιο κοντά στο φως, στη ρίζα, στο σπίτι που δεν είχε τοίχους αλλά ουρανό.