Με λαμπρότητα και συγκίνηση γιορτάστηκε η Παναγία Ελεούσα στο Βαλτινό

 

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε και φέτος, το 2025, η εορτή της Παναγίας Ελεούσας, στο γραφικό εκκλησάκι που βρίσκεται μέσα στο δάσος της Παναγίας Βαλτινού.

Αποβραδίς τελέστηκε, σε κατανυκτικό κλίμα, η ακολουθία του Εσπερινού μετ’ αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος, παρουσία πλήθους πιστών και επισκεπτών. Στο τέλος, όπως προστάζει η παράδοση, προσφέρθηκε φιλοξενία με την πατροπαράδοτη φασολάδα, που ζέστανε καρδιές και έφερε χαμόγελα.

Την ευθύνη του θρησκευτικού τελετουργικού – Λειτουργία, Εσπερινό, Δέηση, Αρτοκλασία – είχε ο ιερέας του χωριού, πατήρ Κωνσταντίνος Ζαχαράκης, συνεπικουρούμενος από εκπρόσωπο της Μητροπόλεως και άλλους ιερείς των γειτονικών χωριών και τους εκλεκτούς ιεροψάλτες.

Σημαντική ήταν και η συμβολή των εθελοντών: μάγειροι, διανομείς φαγητού και βοηθοί φρόντισαν για την εύρυθμη φιλοξενία, προσφέροντας γευστικό και καλομαγειρεμένο φαγητό. Οι γυναίκες του χωριού, με κέφι και μεράκι, ανέλαβαν τις προπαρασκευαστικές ετοιμασίες, ενώ άλλοι εθελοντές καθοδηγούσαν τους οδηγούς για το παρκάρισμα στον καθορισμένο χώρο, διευκολύνοντας την ομαλή προσέλευση.

Το πανηγύρι κύλησε σε φιλόξενο και εορταστικό κλίμα, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά ότι η παράδοση παραμένει ζωντανή. Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους εθελοντές και τους φορείς που, με τη συμβολή τους, κρατούν τον θεσμό βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση των κατοίκων και εξασφαλίζουν την επιτυχία κάθε χρόνο.

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ.

Ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου — Ποιητικό οδοιπορικό στο Βαλτινό

 

Στο Βαλτινό,
όταν ο ήλιος γέρνει πίσω από τον Κόζιακα κι ο ουρανός χρυσίζει,
το φως μοιάζει να ψιθυρίζει τα μυστικά της αιωνιότητας.

Η γη αναστενάζει απ’ το βάρος των ανέμων και της σιωπής,
και τα πλατάνια της πλατείας απλώνουν τα κλαδιά τους,
σαν να θέλουν να αγγίξουν τα αστέρια —
εκεί όπου κρύβονται τα ερωτήματα χωρίς απάντηση.

Η Παναγία, μάνα της φωτιάς και της σκόνης,
στέκει με μάτια βαθειά σαν πηγές,
καθώς ο αέρας κουβαλάει ψιθύρους παλιών προσευχών,
εκείνων που ποτέ δεν βρήκαν φωνή ούτε ηχώ.

«Γιατί γεννιόμαστε σαν τη δροσιά της αυγής,
που πέφτει απαλά στα φύλλα και εξατμίζεται στον ήλιο;»
ρωτά ο άνεμος που παίζει στα στάχυα,
κι η απάντηση είναι η σιωπή του ουρανού.

Ο πόνος είναι ο χειμώνας που παγώνει τα ρυάκια της ψυχής,
μια πληγή που σφραγίζει τη γη για να γεννήσει ξανά,
για να μάθει η καρδιά να αγαπά το σκοτάδι και το φως —
τη σιωπή και το τραγούδι.

Τα βήματά μας είναι μονοπάτια που χάνουν το ίχνος τους,
όμως το χώμα κάτω απ’ αυτά φυλά τα μυστικά της γέννησης,
και η ανάσα μας, ένας σπόρος που φυτρώνει στην αυγή
μιας απάντησης που πάντα διαφεύγει.

Στον Δεκαπενταύγουστο,
όταν οι καμπάνες γίνονται τραγούδι και το σκοτάδι γίνεται φως,
η ζωή μοιάζει να μονολογεί τον μύθο της —
ένα ταξίδι χωρίς χάρτη, χωρίς λιμάνι,
που μόνο η καρδιά μπορεί να ακολουθήσει.

Και ίσως, μέσα στην ατέλειωτη αυτή αναζήτηση,
το πιο βαθύ νόημα να είναι η ίδια η αγάπη
που ανθίζει στην καρδιά της αβεβαιότητας,
σαν λουλούδι που ανθίζει στο μέσο του χειμώνα,
γιορτάζοντας την ύπαρξη, χωρίς να ζητά να καταλάβει το γιατί.

Όλα έτοιμα για το Πανηγύρι της Παναγίας στο Βαλτινό

 

Στην Παναγία του Βαλτινού όλα είναι έτοιμα για το μεγάλο πανηγύρι. Ο αύλειος χώρος έχει καθαριστεί και στολιστεί, τα τραπέζια και οι πάγκοι είναι στη θέση τους, ενώ μια αίσθηση προσμονής απλώνεται στον αέρα. Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο φρόντισε με επιμέλεια κάθε λεπτομέρεια, ώστε να υποδεχθεί με σεβασμό και θέρμη τους επισκέπτες και τους προσκυνητές.

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος, με τη βοήθεια των ακούραστων εθελοντών, συνέβαλε αποφασιστικά στην άψογη οργάνωση της εκδήλωσης. Οι μάγειροι, με μεράκι και αγάπη, έχουν ήδη ετοιμάσει τα καζάνια και τα πιάτα που θα προσφερθούν, προσθέτοντας στο πανηγύρι τη γεύση της τοπικής φιλοξενίας.

Όλα είναι πλέον έτοιμα. Σύντομα, οι πρώτοι επισκέπτες θα αρχίσουν να φθάνουν για τον πανηγυρικό εσπερινό, γεμίζοντας τον χώρο με προσευχή, χαρά και ζωντάνια, σε μια παράδοση που ενώνει την κοινότητα και τιμά την Παναγία.

Το Πανηγύρι της Παναγίας στο Βαλτινό – Μνήμες από το 1910

 

Στις 15 Αυγούστου, ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το Βαλτινό ζωντανεύει κάθε χρόνο μέσα από την πίστη, τη χαρά και τη φιλοξενία των ανθρώπων του. Ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα, η γιορτή αυτή αποτελούσε κορυφαίο γεγονός για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της περιοχής.

Σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Αναγέννησις» (20 Αυγούστου 1910) περιγράφεται με γλαφυρότητα η πανήγυρη του Βαλτσινού (όπως ονομαζόταν τότε το χωριό). Προσκυνητές από τα Τρίκαλα και τα γειτονικά χωριά κατέφθαναν οικογενειακώς για να τιμήσουν την Παναγία στο μικρό εκκλησάκι, χτισμένο «αναμέσον πυκνού δασυλλίου», όπου η δροσιά και τα αρώματα της φύσης χάριζαν μια «υπέροχον και ασύλληπτον γαλήνην».

Μετά τη θεία λειτουργία και το προσκύνημα, οι πανηγυριστές συγκεντρώνονταν όλοι κάτω από τον βαθύ ίσκιο των ψηλών δέντρων για το καθιερωμένο γεύμα. Οι επίτροποι του ναού, όπως όριζε το έθιμο, φρόντιζαν κάθε λεπτομέρεια, ώστε τίποτα να μην λείψει από τους επισκέπτες. Το γεύμα συνόδευαν τραγούδια και εύθυμη διάθεση, που – σύμφωνα με τον αρθρογράφο – έφτανε «μέχρις εξιδανικεύσεως μεγαλείου».

Ξεχωριστή φιλοξενία εκείνη τη χρονιά πρόσφεραν οι αδελφοί Σημή σε πολλές Τρικαλινές οικογένειες· πλουσιοπάροχο τραπέζι, καλή συντροφιά, τραγούδια που χάνονταν μέσα στο σούρουπο. «Σταθείτε, σας θέλω να σας έχω για πάντα!» γράφει ο δημοσιογράφος, κι η φράση του μένει σαν ευχή να μη σβήσει ποτέ η ζεστασιά αυτών των στιγμών.

Ήταν ένα πανηγύρι όπου η πίστη, η φύση και η ανθρώπινη συντροφικότητα ενώνονταν σε μια εικόνα γαλήνης. Κι αν περάσανε χρόνια, η μνήμη του Δεκαπενταύγουστου εκείνου μένει ζωντανή, σαν άρωμα καλοκαιρινού απογεύματος μέσα στο δάσος του Βαλτινού.