Δεν
είμαι φανατικά θρησκευόμενος, έχω πολύ χαλαρή σχέση με τη θρησκεία, όμως όταν
βρίσκομαι μόνος μέσα σε απόμερο βυζαντινό ή αρχαιοελληνικό ναό, και πιο πολύ
στους ερειπιώνες τους, αισθάνομαι ένα ρίγος να με συγκλονίζει. Ο άνθρωπος
αγωνιά πάντα για τη σωτηρία του και μάλιστα την πέρα από τα σαθρά όρια της
επίγειας ζωής υπέρτατη σωτηρία. Αναζητά τα δικαιώματά του πέραν του θανάτου και
το γεγονός αυτό του δημιουργεί μία πνευματική άνωση, που σχετίζεται με τη
θρησκεία. Όμως πάνω σ’ αυτή την άνωση στηρίζεται και η αισθητική της κάθε
θρησκείας και αυτό είναι κάτι που με συνεπαίρνει. Η αισθητική, λοιπόν, τόσο της
χριστιανικής εκκλησίας όσο και του αρχαίου πανθέου με συγκινεί μέχρι δακρύων
είτε αυτή εκφράζεται με τη λογοτεχνία, είτε με τη ζωγραφική και γλυπτική είτε
και με την αρχιτεκτονική.
Συχνά
θέλω να μένω για λίγο μόνος μέσα στα έρημα ξωκλήσια, κι αυτά να μοιάζουν
εγκαταλειμμένα με σβηστά κεριά και αράχνες, με σκονισμένα στασίδια και εικόνες
μαυρισμένες, που σε κοιτάζουν με έκπληξη. Να βλέπω τις αγιογραφίες ή τους
παλιούς μαρμάρινους θεούς κι αμέσως να νιώθω ότι με εκλιπαρούν για κάτι
αόριστο. Τότε σιγοψέλνω πάντα τον στίχο του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (1823-1930):
«Στην εκκλησούλα της καρδιάς μου είναι πιασμένο το στασίδι». Μια δόση ευτυχίας
είναι πάντα μια τέτοια στιγμή. Επειδή στο στασίδι της καρδιάς μας κάθονται
πάντα οι πιο αγαπημένοι μας.
Του
Ηλία Κεφάλα
