Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Τα Άλογα στο Βαλτινό


Του Ευαγγέλου Στάθη φιλολόγου

Παρά το γεγονός ότι το Βαλτινό είναι πεδινό, παρά το ότι ολόκληρη η πεδινή Θεσσαλία από την ομηρική εποχή αναφέρεται ως αλογοθρόφα γη, (ο Βουκεφάλας, το αγαπημένο άλογο του Μ. Αλεξάνδρου, ήταν ένας άγριος θεσσαλικός ίππος, τον οποίο αγόρασε ο πατέρας του Φίλιππος Β΄ από το Θεσσαλό Φιλόνεικο για 30 τάλαντα, ένα ποσό που ισοδυναμούσε με 78.000 αττικές δραχμές), εντούτοις στα παιδικά μου χρόνια και μέχρι τις δεκαετίες ΄50 - ΄60 τα άλογα στο χωριό ήταν ελάχιστα. Είναι γεγονός ότι η εκτροφή και η συντήρηση αλόγων ήταν πολυέξοδη, τα δε έξοδα αυτά δεν τα κάλυπταν ούτε στο ελάχιστο τα άλογα, δεν παρήγαγαν δηλαδή αγαθά ούτε εμπορεύσιμα ήταν, δεν απέδιδαν.


Όπως προκύπτει και από τις απογραφές, άλογα δεν υπήρχαν πολλά στο χωριό, ελάχιστα μόνο. Μέχρι το 1960 θυμάμαι ότι υπήρχαν λίγα άλογα. Οι ιδιοκτήτες τους τα χρησιμοποιούσαν σε πολλαπλές εργασίες: ως υποζύγια, για διάφορες μεταφορές δηλαδή για ζέψιμο στο κάρο ή στο όργωμα. Επίσης τα άλογα τα έτρεφαν και για το εμπόριο των ακριβών πουλαριών, αποτελούσαν δε ακόμη και αναφορά προίκας για την κόρη: «σου δίνω τόσες λίρες, μια γελάδα κι ένα άλογο». Περιττό να πούμε ότι χρησιμοποιούνταν και για ίππευση, για καβαλίκεμα δηλαδή. Γι’ αυτό θα μιλήσουμε αμέσως παρακάτω.


Όμορφη, βουκολική και ειδυλλιακή εικόνα αποτελούσε η βοσκή των αλόγων στα ζευγαρολίβαδα και στους μεριάδες: περήφανοι ντορήδες και ψαρήδες, όμορφες καπουλάτες φοράδες, χαριτωμένα πουλάρια. Με καπίστρι ή ακαπίστρωτα, με φάλαρα ή όχι, μακροσκοινισμένα από το πόδι στο λιβάδι ή πεδουκλωμένα, ζεμένα στο κάρο, πάντα ήταν όμορφα και περήφανα.

επικοινωνιστε μαζι μας