Ανατολή και Δύση στο ίδιο βήμα

 

Η εικόνα του παππού Θανάση Ζαμπακά με την εγγονή του Χαρά είναι ένας ζωντανός μύθος για τη ροή των γενεών — μια γέφυρα ανάμεσα σε αυτό που δύει αργά και όμορφα και σε αυτό που ανατέλλει με ορμή και προσμονή. Το βλέμμα της μικρής προς τον παππού έχει μέσα του το ερώτημα, την περιέργεια, την χαρά της ανακάλυψης. Το βλέμμα του παππού προς την εγγονή έχει τρυφερότητα, γνώση, έναν ήσυχο θαυμασμό. Μέσα σε αυτή την στιγμή, συμπυκνώνονται δεκαετίες ανθρώπινης εμπειρίας.

Όπως η ανατολή και η δύση του ήλιου σχηματίζουν έναν αέναο κύκλο που ποτέ δεν σταματά, έτσι και οι γενιές διαδέχονται η μία την άλλη, με την ησυχία μιας φυσικής και βαθιάς συνέχειας. Ο παππούς —φορέας μνήμης, παραδόσεων, ιστορίας— παραδίδει αθόρυβα στην εγγονή το νήμα της ζωής. Και το παιδί, μέσα στην ανεμελιά και την αθωότητά του, γίνεται ο φορέας του αύριο, της ελπίδας, της εξέλιξης.

Σε εκείνη τη χειρονομία, στο πιάσιμο του χεριού, κατοικεί ο χρόνος ο παλιός και ο χρόνος ο καινούριος. Είναι σαν να επικοινωνούν χωρίς λέξεις δύο εποχές: η σοφία που έχει μάθει να αφήνεται και η νιότη που τώρα μαθαίνει να κρατιέται. Κι ο κόσμος γυρίζει —όπως η γη μέσα στον κύκλο του 24ωρου— παραδίδοντας ασταμάτητα σκυτάλη: μέρα και νύχτα, γέλιο και δάκρυ, αρχή και τέλος, που τελικώς δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνεχείς μεταμορφώσεις του ίδιου του θαύματος της ζωής.

Έτσι διασώζεται η ομορφιά του ανθρώπινου ταξιδιού: στο βήμα ενός παππού που πλησιάζει στο σούρουπο και στο βλέμμα μιας εγγονής που μόλις είδε την αυγή της ζωής να ανατέλλει. Κι όσο οι δυο τους περπατούν χέρι-χέρι, μες στον δρόμο της πόλης αλλά και στον δρόμο του χρόνου, τόσο ο κύκλος συνεχίζει να γυρίζει σαν κάτι αιώνιο που απλώς αλλάζει μορφές.