Μικρά
και δασωμένα ποτάμια ελίσσονται στις εκτάσεις γύρω από τα χωριά μας και σαν
μαγνήτες με τραβούν πάντα κοντά τους. Θυμάμαι, τότε, που μέσα στα λιγωμένα
μεσημέρια του καλοκαιριού ‒ μικρά παιδιά με πίστη στο θαύμα ‒ τα κάναμε δεύτερο
σπίτι μας έστω και μόνον για μια ολιγόωρη κοινοβιακή ζωή. Βαριά νερά, δεν είχαν
την άνωση της θάλασσας, αλλά σ’ εμάς δεν χάλαγαν χατίρι και μας μάθαιναν όλους
να κολυμπάμε. Μιλούσαμε μαζί τους κι αυτά μας άκουγαν: «Έχει καβούρια σήμερα;
Έχει καραβίδες; Έχει χέλια και νερόφιδα; Έχει μπριάνες στις νεροσυρμές και
λαβράκια στις γρούσπες»; «Απ’ όλα έχω», έλεγε το ποτάμι. Κι αμέσως εμείς με
ομαδική βουτιά χαλούσαμε την ήσυχη ροή πετώντας κύματα το νερό ψηλά. Τώρα τα
ποτάμια μας χάνονται σχεδόν όλα μέσα σ’ ένα κακόγουστο θαύμα. Τον χειμώνα και
την άνοιξη εμφανίζονται και το καλοκαίρι και το φθινόπωρο εξαφανίζονται.
Πού
είστε ασημένια νερά; Πού είσαι πανίδα των ποταμών; Πού είστε φίλοι παλιοί κι
αγαπημένοι, σκορπισμένοι τώρα στις διχάλες της ζωής;
Κάποιες
ξεχασμένες νεροχελώνες κλαίνε σπαραχτικά πάνω στις ξέρες. Όμως η ανθρώπινη ζωή
υπακούει στον νόμο της: Αλλάζει.
Του
Ηλία Κεφάλα
