Μεγάλωσα
στην αγκαλιά των δέντρων και οι κάθε είδους φυλλωσιές ήταν η καθημερινή μου
σκέπη. Μέσα στα σύδεντρα αναπαυόταν το βλέμμα μου, ενώ το σώμα, ανεκτικό και
ανθεκτικό πάντα στα αγκάθια των θάμνων, δυνάμωνε με αυτοσχέδιες γυμναστικές
ασκήσεις κάτω από τα στιβαρά κλωνάρια. Όταν βγήκα στον κόσμο νόμιζα πως τα αθώα
και αμερόληπτα αγκάθια τα είχα αφήσει πίσω μου, αλλά ‒ τι διάψευση ‒ αυτά
μεταμορφωμένα βρίσκονταν παντού και μάλιστα πιο ανθεκτικά, πιο επιθετικά και
ατελείωτα αυτή τη φορά. Και από τα εξωτερικά αγκάθια πιο οδυνηρά ήταν και είναι
τα εσωτερικά, εκείνα που τρυπώνουν μέσα μας και από εκεί κατατρώνε την ύπαρξή
μας. Τα αγκάθια των απορρίψεων, των απογοητεύσεων, των αποτυχιών και, κυρίως,
των διαρκών απωλειών.
Ω,
καλύτερα πάντα πίσω εκεί στην αγκαλιά των δέντρων, στην εποχή των αναμάρτητων
ονείρων. Το λέμε συνεχώς από μέσα μας και το θέλουμε, ας ξέρουμε, πια, πως
είναι αδύνατο.
Του
Ηλία Κεφάλα
