Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019

Τα Τρίκαλα μιας άλλης εποχής …



Της Τούλας Τίγκα

Όταν οι Φυλακές της πόλης δεν είχαν γίνει Μουσείο Τσιτσάνη αλλά ήταν Φυλακές για ποινικούς και πολιτικούς κρατούμενους.
Σύνορο της συνοικίας του Αγίου Κωνσταντίνου προς το κέντρο της πόλης και χώρος τιμωρίας ανθρώπων που δεν χωρούσαν στα παραμύθια μας. Έχω στη μνήμη μου χέρια πλεγμένα στις σιδεριές και φωνές διαμαρτυρίας.
Ένα κατηγορώ οργής από απελπισμένους που έφτανε εύκολα ως την άκρη της πόλης, στο σπίτι του παππού μου.
Παιδί εγώ τότε, ένιωθα την οργή των φυλακισμένων να λούζεται μέσα στο ποτάμι και να φτάνει καθαρή μέχρι τη θλίψη μου για την αγωνία τους από τα ανοιχτά παράθυρα του σπιτιού των παιδικών μου διακοπών.
Μόνο τον κάμπο αναγνώριζα για αγαπημένο τόπο. Δεν είχα προλάβει ακόμα να αγαπήσω τη θάλασσα και την εγκατέλειπα τότε για τον κάμπο. Τότε που οι Φυλακές ήταν Φυλακές και τις Κυριακές της βραδινής εξόδου, όταν αφήναμε τη «βόλτα» στην Ασκληπιού γυρίζοντας στο σπίτι, περνούσαμε μπροστά από το κτήριο και βλέπαμε με δέος τα φωτισμένα παράθυρα.
Δίπλα η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και παραδίπλα το Τζαμί.
Ο Άγιος στη μέση σε μια ειρηνική γειτνίαση με το κτήριο των φυλακισμένων και το ναό των αλλόθρησκων, πρόθυμος να ευλογήσει και τους φυλακισμένους και τους αλλόθρησκους.
Ύστερα φτάναμε στην άκρη της πόλης περνώντας από μια συνοικία με σπίτια σκοτεινά και φώτα καχεκτικά και λίγα. Το ποτάμι, μπροστά από το μικρό νεκροταφείο, σύνορο για την έξοδο από την πόλη.
Και από τη ζωή, σκεφτόμουν αργότερα μεγαλώνοντας, καθώς το φανταζόμουν σαν τον μυθικό Αχέροντα για το ταξίδι στον άλλο κόσμο.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά και άλλα πολλά καθώς δήλωνα συμμετοχή στο εργαστήριο του σκηνοθέτη Βασίλη Λουλέ με βάση το αρχειακό υλικό των παλιών Φυλακών Τρικάλων.
Μια εποχή ολόκληρη, ζωές και βάσανα ανθρώπων που βρέθηκαν στη Φυλακή ή περνούσαν απ’ έξω και φαντάζονταν με δέος τα δεινά της τιμωρίας τους. Ακόμα μια φορά που το παρελθόν μας προκαλεί μέσα από φθαρμένες πια σελίδες.

επικοινωνιστε μαζι μας