Τα
δάση αποτελούν τη φυσική μας ασπίδα έναντι των πλημμυρών, της διάβρωσης
του εδάφους και της κλιματικής κρίσης, ενώ είναι οι πνεύμονες Γης και ανθρώπου.
Όμως
λόγω της εγκατάλειψης του πρωτογενούς τομέα, της αστικοποίησης αλλά και
της κλιματικής κρίσης, βλέπουμε πλέον πυρκαγιές αυξημένης έντασης και, μάλιστα,
όλο και πιο συχνά, με μεγάλες επιπτώσεις, όχι μόνο στα φυσικά οικοσυστήματα
αλλά και στις ανθρώπινες κοινότητες.
Το
φαινόμενο αυτό φαίνεται πως επιταχύνεται τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να
προκαλούνται όλο και πιο σοβαρά προβλήματα για την κοινωνία, ενώ παράλληλα
περιορίζεται και η δυνατότητα φυσικής αποκατάστασης των δασικών οικοσυστημάτων
μετά από πυρκαγιές.
Όπως
δείχνει η εμπειρία αλλά και τα επιστημονικά δεδομένα, η καταστολή από μόνη της
δεν αρκεί για την αποτελεσματική διαχείριση των πυρκαγιών και, εν τέλει, την
προστασία των δασών.
Απαιτείται
να επικεντρωθούμε στην αξία της πρόληψης των πυρκαγιών, στην ευαισθητοποίηση
και ενδυνάμωση των πολιτών και στην προώθηση ολοκληρωμένων προτάσεων προς την
Πολιτεία. Απαιτείται ο σχεδιασμός ενός ολοκληρωμένου και ενισχυμένου
πλαισίου πρόληψης, το οποίο μπορεί να επιφέρει μείωση τόσο της έντασης, όσο και
της συχνότητας των δασικών πυρκαγιών.
Ο ρόλος των τοπικών κοινωνιών στην επιτυχημένη πρόληψη είναι κομβικός, γι’ αυτό χρειάζεται αλλαγή στο σχεδιασμό και βελτίωση στις υποδομές πρόληψης μέσω της εκπόνησης και εφαρμογής σύγχρονων τοπικών σχεδίων πρόληψης και αντιπυρικής προστασίας.
