Μαθαίνω
να αποδέχομαι κάποιες συνθήκες και καταστάσεις, που δεν περνάνε από το χέρι μου.
Ούτε ήξερα ότι θα σκάσει η κρίση, ούτε ξέρω πότε θα φύγει, πόσο θα κρατήσει; Όσο
κρατήσει. Κανένας δεν ξέρει.
Θα
υπάρχουν πάντα πράγματα στη ζωή μου που δεν τα όριζα, δεν ορίζω και ποτέ δεν θα
ορίζω. Αποδέχομαι ότι κάποια πράγματα δεν περνάνε από το χέρι μου και νοιώθω
καλά με αυτό. Εξαιρετικά απελευθερωτικό συναίσθημα! Ειδικά για όσους έχουν την
ανάγκη να ελέγχουν τα πάντα.
Άλλος
ορίζει τον καιρό, εγώ ορίζω μόνο το πανί μου.
Αποδέχομαι
το ενδεχόμενο του θανάτου, νομίζω ότι όλοι συμφιλιωθήκαμε με την πανδημία του Κορωνοϊού,
έστω και λίγο με το πιθανό ενδεχόμενο του θανάτου. Αυτό είναι μόνο καλό. Δεν θα
ζήσουμε για πάντα. Συχνά νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι, αθάνατοι κι ότι ο
θάνατος αφορά τους άλλους και όχι εμάς και τους οικείους μας. Κι όμως μόνο όταν
συνδεθείς με το ενδεχόμενο του θανάτου σου, αλλάζει η ζωή σου, γίνεσαι πιο
ευγενικός, συνδέεσαι ποιο εύκολα, συγχωρείς πιο εύκολα, αποδέχεσαι πιο εύκολα,
εκτιμάς πιο εύκολα. Η σύνδεση με το ενδεχόμενο του θανάτου θα σε κάνει καλύτερο
άνθρωπο. Ο θάνατος είναι το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής, είτε το θέλουμε,
είτε όχι.
Του
Στέφανου Ξενάκη
