Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα
εδώ
στα Βαλτσινιώτικα
θα
λέμε τον καημό μας,
τα
βάσανα, τις πίκρες μας,
τα
«ωραία» απ’ το χωριό μας.
Κορίτσι
από το Βαλτινό
από
το σπίτι σου περνώ
μην
τύχει και σε μπλάξω,
μα
πουθενά δεν σε θωρώ
κι
ο έρμος πια, άχ δεν μπορώ...,
πάει,
θα τα τινάξω.
Το
βράδυ πέρασα προχθές
κι
είδα τις πόρτες σου κλειστές,
κλειστά
και τα παντζούρια.
Και
μού ’ρθε, να, μα το Θεό,
να
πέσω και να σκοτωθώ…,
μα
κράτησα τη φούρια.
Σ’
έστειλα με το κινητό
μήνυμα
αγάπης, τρυφερό,
μήπως
και σε τουμπάρω.
Σου
ζήταγα συνάντηση
κι
έλαβα την απάντηση:
«Φίλε
δεν σε γουστάρω».
Σαν
σ’ είδα πω, πω, πω, πω, πω!
Τα
’χασα, ο έρμος, τι να πω;
Πανέμορφη
κι αφράτη,
σ’
είπα: «γλυκιά μου σ’ αγαπώ!»
κι
εσύ χωρίς κάνα σκοπό,
μου
γύρισες την πλάτη.
Κορίτσι
από το Βαλτινό
κάθε
πρωί και δειλινό
για
σένα εγώ πεθαίνω…
Κι
όσο εσύ δεν μ’ αγαπάς
και
το αίσθημά μου υποτιμάς,
εγώ
θα επιμένω...
