Ο Άη Γιώργης με τη Σαββούλα Ριζαργιώτη

Ο Άγιος Γεώργιος είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς αγίους της Ορθοδοξίας και θεωρείται προστάτης των στρατιωτικών, των γεωργών και γενικά των ανθρώπων που αγωνίζονται για το καλό.

Στην εικονογραφία ο Άγιος Γεώργιος συχνά απεικονίζεται ως καβαλάρης που σκοτώνει έναν δράκο, σύμβολο του κακού.

Η ημέρα του Αγίου Γεωργίου είναι ιδιαίτερα αγαπητή στον ελληνικό λαό και τιμάται με πανηγύρια, λειτουργίες, παραδοσιακούς χορούς και τραπέζια στα χωριά.

Στην ελληνική λαϊκή παράδοση ο Άγιος Γεώργιος κατέχει ξεχωριστή θέση, όχι μόνο ως μάρτυρας της πίστης αλλά και ως λαϊκός ήρωας, προστάτης των ανθρώπων και των καλλιεργειών. Γύρω από το πρόσωπο του έχουν υφανθεί πολλοί θρύλοι, παραδόσεις και τραγούδια που δείχνουν την αγάπη και τον σεβασμό του λαού προς το πρόσωπό του.

Ο πιο γνωστός θρύλος είναι αυτός με τον δράκο και την πριγκίπισσα. Σύμφωνα με τη λαϊκή αφήγηση, ένας φοβερός δράκος τρομοκρατούσε έναν τόπο και απαιτούσε καθημερινά να του προσφέρουν έναν άνθρωπο για να τραφεί. Όταν ήρθε η σειρά της βασιλοπούλας, παρουσιάστηκε ο Άγιος Γεώργιος καβάλα στο άλογό του, με κοντάρι και σταυρό, και σκότωσε το θηρίο, σώζοντας στην κοπέλα και απελευθερώνοντας τους κατοίκους.

Αυτόν τον μύθο μας αφηγείται η συγχωριανή μας Σαββούλα Ριζαργιώτη με τον δικό της εκφραστικό τρόπο. Η αφήγηση αυτή, αποτελεί ένα μέρος από το σύνολο πολλών μύθων και παραμυθιών του κάμπου και του βουνού που ξεδιπλώνονται στο ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη Βασίλη Λουλέ, με τίτλο «Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί».

Παραμύθι του Βαλτινού «Οι τρεις Δρυάδες του δάσους της Παναγίας»

 

Μία φορά και έναν καιρό, τον πολύ παλιό καιρό, στο μαγευτικό δάσος της Παναγίας που βρισκόταν απλωμένο στην πεδιάδα, ανάμεσα από την Πηνειό και τον Κόζιακα, ζούσαν τρεις Δρυάδες. Ήταν οι πιο γενναίες και σοφές νύμφες των δασών που υπήρχαν ποτέ. Το όνομά τους ήταν Ανεμάδα, Πυράδα και Υδράδα.

Κάθε μία είχε ιδιαίτερες δυνάμεις και χαρίσματα που την καθιστούσαν μοναδική.

Η Ανεμάδα ήταν η Δρυάδα του ανέμου, η οποία μπορούσε να καλεί τον άνεμο και να τον κατευθύνει όπως ήθελε. Με τις πνοές της, μπορούσε να αναστατώνει τις καταιγίδες ή να φέρνει γαλήνη και ηρεμία. Η Πυράδα ήταν η Δρυάδα της φωτιάς. Με τη δύναμη της μπορούσε να ελέγχει τις φλόγες, να τις μετατρέπει σε έναν καύσωνα ή να τις εξασθενεί με μία λέξη. Ήταν μια ατρόμητη πολεμίστρια, πάντα έτοιμη να προστατεύσει το δάσος από όποιον το απειλούσε.

Η Υδράδα ήταν η Δρυάδα του νερού. Τα ποτάμια και οι λίμνες την υπάκουαν. Μπορούσε να δημιουργεί κύματα, να ηρεμεί τις θάλασσες και να φέρνει βροχή ή ήλιο, ανάλογα με τις ανάγκες του δάσους. 

Οι τρεις Δρυάδες ζούσαν αρμονικά μαζί, προστατεύοντας το δάσος και τους κατοίκους του Βαλτινού από κάθε κίνδυνο. Το δάσος ήταν γεμάτο ζωή - μυστικά ζώα, μαγικά φυτά και πλάσματα που κανείς άλλος δεν έβλεπε. Όμως η ηρεμία αυτή απειλήθηκε όταν μια σκοτεινή οντότητα, γνωστή ως ο Χρόνος του Σκοταδιού, εμφανίστηκε και έφερε μαζί του μία αίσθηση φόβου και σκοτεινιάς.

Η οντότητα αυτή είχε την ικανότητα να καταβροχθίζει το χρόνο, να τον παγώνει και να αφαιρεί την ομορφιά από τη ζωή του δάσους. Τα δέντρα μαραίνονταν, τα ζώα έπαυαν να τραγουδούν και το φως της ημέρας σβήνονταν. Οι Δρυάδες αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να αντιμετωπίσουν αυτή την απειλή.

Η Ανεμάδα, κάλεσε όλους τους ανέμους κι έφτιαξε έναν ισχυρό άνεμο που άρχισε να αναταράσσει τα σύννεφα και να διώχνει τη σκοτεινιά. Η Πυράδα έστειλε φλόγες προς το Χρόνο του σκοταδιού, ενώ η Υδράδα, με τα νερά της έπνιξε τη σκοτεινιά, δημιουργώντας μια μεγάλη καταιγίδα. Όμως, η Οντότητα του Σκοταδιού ήταν πολύ ισχυρή και για κάθε επίθεση που έκαναν, ξαναγεννιόταν και γινόταν πιο δυνατή. 

Τότε, οι τρεις Δρυάδες συνειδητοποίησαν ότι για να νικήσουν πραγματικά, έπρεπε να χρησιμοποιήσουν κάτι ακόμη πιο ισχυρό από τις δυνάμεις τους. Έπρεπε να ενωθούν, να συνδέσουν τις καρδιές τους με την αγάπη τους για το δάσος και όλα τα πλάσματα του. Έτσι, με έναν δυνατό συνδυασμό ανέμου, φωτιάς και νερού, αλλά και με τη δύναμη της ενότητας και της αγάπης τους, κάλεσαν την αρχαία μαγεία του δάσους.

Το δάσος αντέτεινε τη δύναμή του και μια φωτεινή λάμψη που έδιωξε τον Χρόνο του Σκοταδιού για πάντα. Το σκοτάδι διαλύθηκε και το φως επέστρεψε στον κόσμο. Οι Δρυάδες χαμογέλασαν, γνωρίζοντας ότι το δάσος θα παραμείνει ασφαλές, όσο εκείνες ήταν έτοιμες να το προστατεύσουν.

Από εκείνη την ημέρα, το δάσος άνθισε ξανά, και οι τρεις Δρυάδες έζησαν ευτυχισμένες και ειρηνικές, φύλακες της φύσης και των μυστικών της, πάντα έτοιμες να προστατεύσουν τον τόπο τους από κάθε απειλή.

Και έτσι τελείωσε η ιστορία των τριών Δρυάδων του δάσους της Παναγίας Βαλτινού, που έσωσαν το μαγευτικό τους βασίλειο και δίδαξαν σε όλους πως η δύναμη της ενότητας και της αγάπης είναι η πιο ισχυρή δύναμη απ’ όλες.

Δ.Τ.