«Έτσι κι αλλιώς κι
αλλιώτικα,
εδώ στα Βαλτσινιώτικα
θα λέμε τον καημό μας,
τα βάσανα, τις πίκρες μας,
τα νέα – τα ωραία – τα
άσχημα απ' το χωριό μας…»
Τα βάσανα στον τόπο μας
άρχισαν με την κρίση
και κει που κάτι έγινε και
βρέθηκε μια λύση,
πλάκωσε ο κορωνοϊός, μας
έκλεισε στο σπίτι
κι όλοι φοράμε φίμωτρα, στο
στόμα και στη μύτη.
Σαν να μην έφταναν αυτά,
ήρθαν μετά και τ’ άλλα,
να συνεχίσουν τον χαβά και
να μας έρθει αντράλα.
Ο πόλεμος από τη μια, η
ακρίβεια από την άλλη,
κι έτσι όπως πάει το σκαρί,
μας έχει πιάσει ζάλη.
Καπάκι η ηπατίτιδα, οι
μύκητες κι ακόμα,
ποιός ξέρει τι
ακολουθεί, που θα μας κάνει λιώμα.
Δέος μάς πιάνει και κανείς
στ’ αλήθεια δεν πιστεύει,
πόσα ανεξιχνίαστα κρύβει η
ζωή ερέβη...
Δεν το χωράει ανθρώπου
νους μ’ αυτή την ιστορία,
μοιάζει να ζούμε διαρκώς
σ’ αρχαία τραγωδία!
Μ’ ένα «ΓΙΑΤΙ;» στα χείλη μας,
κάθε πρωί ξυπνάμε,
και μένει αναπάντητο κι
όλο τ' αναμασάμε:
«Γιατί είναι έτσι η ζωή κι
όλο δεινά μας δίνει;»
Μήπως να φταίει η τύχη μας
και του καιρού η μήνη;
Μήπως να φταίνε οι άρχοντες, οι τάχα εκπρόσωποί μας;
ή μήπως φταίνε οι άφρονες ενέργειες της ζωής μας...
«Γιατί είναι έτσι η ζωή
και στο κακό μας ρέπει;»
Μήπως να φταίει η κούτρα μας που όλα τα επιτρέπει;
Φταίει της γενιάς το ανάθεμα; ή φταίνε όλα μαζί;
ή το χαμένο όνειρο, που σ’
άλλο τόπο ζει;
Εδώ στα Βαλτσινιώτικα
ευθέως το ρωτούμε
κι όποιος θα δώσει
απάντηση, θα τον παραδεχτούμε!
