Πού
είναι οι παλιοί; Ποιος σφράγισε τα σπίτια τους; Ποιος μαντάλωσε τις πόρτες και
τα παράθυρά τους; Φέρτε μου πίσω τους παλιούς. Να βγουν σαν άλλοτε στα στενά
μπαλκόνια τους, που τώρα τρέμουν ετοιμόρροπα στο κενό. Να αερίσουν τα μαύρα
σεντόνια τους, ν’ απλώσουν τις πετσέτες και τα σχισμένα πουκάμισά τους, ν’
ανοίξουν τ’ αραχνιασμένα βάζα, να βγάλουν τα σκουριασμένα μαχαιροπήρουνα, να
βάλλουν τραπέζι με τα ραγισμένα πιάτα τους. Φέρτε μου πίσω τους παλιούς. Να
τους δω να πετούν ανάεροι ψηλά στους τοίχους, να κλαίνε αραχνοΰφαντοι και
μετεωρισμένοι στην ατμόσφαιρα, να αιωρούνται σαν μικρά σύννεφα πάνω από τα
σπασμένα κεραμίδια τους.
Του
Ηλία Κεφάλα
