Υπάρχουν
λέξεις που δεν λέγονται ποτέ, κι όμως είναι οι πιο δυνατές.
Είναι
εκείνες που κατοικούν στα βλέμματα, στα αγγίγματα, στις πράξεις της
καθημερινότητας. Τέτοιες είναι και οι λέξεις της μητέρας. Δεν χρειάζεται να
φωνάζει για να ακουστεί. Μιλά με την καρδιά της και η καρδιά έχει δική της
γλώσσα.
Η
μητέρα είναι η πρώτη πατρίδα μας. Είναι το σώμα που μας φιλοξένησε, η ψυχή που
μας ένιωσε πριν καν μιλήσουμε, το χέρι που μας σήκωσε πριν ακόμα περπατήσουμε. Κουβαλάει
μέσα της την έγνοια, το άγρυπνο βλέμμα, την αστείρευτη αντοχή. Και τις
περισσότερες φορές, τα δίνει όλα χωρίς να ζητά τίποτα.
Η
Γιορτή της μητέρας που γιορτάζεται σήμερα είναι μια υπενθύμιση, ό τι κάποιος
κάποτε μας αγάπησε τόσο, που έβαλε τη δική του ζωή πίσω από τη δική μας. Ότι
κάθε χάδι, κάθε αγκαλιά, κάθε άγρυπνη νύχτα ήταν μία πράξη αγάπης χωρίς όρια.
Σήμερα
λοιπόν, ας σταθούμε για λίγο. Ας κλείσουμε τα μάτια και ας θυμηθούμε τη φωνή
που μας νανούριζε, το χαμόγελο που μας έδινε δύναμη, την παρουσία που μας έκανε
να νιώθουμε ασφαλείς. Και αν έχουμε τη μητέρα μας κοντά, ας την κοιτάξουμε στα
μάτια και ας της πούμε «ευχαριστώ». Για όλα εκείνα που έκανε και για όλα εκείνα
που δεν πρόλαβε να πει.
Γιατί
η μητέρα είναι η ρίζα. Και αν δεν την ξεχνάμε, δεν ξεχνάμε ποτέ ποιοι είμαστε.