Έτσι κι αλλιώς
κι αλλιώτικα
εδώ στα
Βαλτσινιώτικα
θα λέμε τον
καημό μας,
τα βάσανα, τις
πίκρες μας,
τ’ άσχημα απ’ το
χωριό μας.
Χειμώνιασε και
πιάσανε τα κρύα κι οι βροχές
και στο χωριό
καπνίσανε τα τζάκια κι οι σκεπές
Οι δρόμοι ερημώσανε,
νεκρές οι γειτονιές
κι εκεί που
ξεφαντώνανε οι παιδικές φωνές,
τώρα σαρώνει ο
άνεμος, το κρύο, η παγωνιά,
τώρα τσακάλια
βγήκανε και λύκοι παγανιά.
Ο κόσμος
καθρεφτίζεται σε οθόνες και καντράν
και ούτε που
ακούγονται οι καμπάνες που κτυπάν.
Στο κινητό
τηλέφωνο, καθένας στη γωνιά του,
σερφάρει και
βυθίζεται μέσα στην μοναξιά του.
Φτώχια παντού
κυριαρχεί, φόβος και ανασφάλεια
κι έγινε πλέον η
ζωή μίζερη, μαύρα χάλια.
Πότε θα ’ρθει η
άνοιξη, ν’ ανθίσουν τα λουλούδια,
να βγουν στους
δρόμους τα παιδιά, να πουν γλυκά τραγούδια;
Πότε θα ’ρθει η
άνοιξη, ν’ ανθίσει όλη η πλάση
να ζωντανέψει η
γειτονιά, το χείλι να γελάσει;
