Είναι ο Μάνος Χατζιδάκις

 

Σε κατάστημα πωλήσεων δίσκων της οδού Καραγεώργη της Σερβίας, οι πελάτες ήταν σε μια στιγμή πρόσκοποι. Και ερχόντουσαν από μακριά. Από τη Μαδαγασκάρη.

Δύο χαριτωμένα παιδιά που με πολλή συστολή, ζήτησαν να αγοράσουν δίσκους ελληνικής μουσικής.

Η πωλήτρια τους υπέδειξε μεταξύ άλλων, τα «Παιδιά του Πειραιά» αλλά οι μικροί δεν δέχτηκαν.

-Αυτόν τοn δίσκο τον ξέρουμε. Τον έχουμε και στην πατρίδα μας, είπαν.

Υπερηφάνεια η Ελληνίδα πωλήτρια για λογαριασμό της ελληνικής μουσικής.

Έκδηλη υπερηφάνεια και σ' έναν κύριο που καθότανε στο βάθος του μαγαζιού αμίλητος,

παρακολουθώντας ασκαρδαμυκτί όσα λεγόντουσαν.

Η συζήτηση συνεχίζεται. Και η διαλογή των δίσκων.

Τέλος, οι μικροί από τη Μαδαγασκάρη βρήκαν αυτό που ήθελαν.

Ένα δίσκο με τραγούδια του Χατζιδάκι.

- Πόσο κάνει;

- 200 δραχμές.

- Δεν έχουμε τόσα χρήματα.

Μας κάνετε τη χάρη να τον ακούσουμε λίγο;

Πριν η πωλήτρια απαντήσει, βεβαίως καταφατικά, μια φωνή ακούστηκε από το βάθος του μαγαζιού.

- Δώσε το δίσκο στα παιδιά, Καίτη. Θα τον πληρώσω εγώ.

Είπε μάλιστα θα τον «πληγώσω» εγώ.

Γιατί ξέχασα να πω, πως ο κύριος δεν έλεγε το «ρο».

Η προσφορά μεταφράστηκε στους δύο νέους.

- Γιατί να μας τον χαρίσει ο κύριος; Είναι τόσο πλούσιος; Μήπως είναι ο Ωνάσης; ρώτησαν με παιδική αφέλεια.

- Ο Ωνάσης, όχι. Είναι ο Μάνος Χατζιδάκις.

 

Μαρία Ρεζάν

Ηλιοβασίλεμα στο Βαλτινό. Της Μαρίας- Χριστίνας Βότσιου

 

Καθώς ο ήλιος χαμήλωνε πίσω από τη σιλουέτα του Κόζιακα, ο ουρανός άναβε σε χρώματα φωτιάς και μενεξέ. Το Βαλτινό, σιωπηλό και αγέρωχο, αγκάλιαζε την ημέρα που έσβηνε, ντυμένο στο χρώμα της προσμονής και της μνήμης.

Ένα σύννεφο, χρυσοπορφυρό, μοιάζει να υψώνει το χέρι του στον ουρανό, σαν ψίθυρος ή σαν ευχή. Η φύση, με ταπεινή μεγαλοπρέπεια, υποκλίνεται στη δύση, αφήνοντας το φως να διαχυθεί μέσα από τις γραμμές ενός απλού στύλου, ενός καλωδίου, μιας λάμπας που ακόμα δεν έχει χρειαστεί να ανάψει.

Η στιγμή δεν κρατάει πολύ — αλλά αρκεί για να μείνει μέσα σου. Όπως το βλέμμα κάποιου που σε αγγίζει χωρίς λέξεις. Όπως η ανάσα της γης πριν πέσει το σκοτάδι.

Η Μαρία -Χριστίνα Βότσιου μάς χάρισε έναν παλμό της αιωνιότητας, κλεισμένο σε μία φωτογραφία. Ένα ηλιοβασίλεμα που δεν είναι απλώς φως. Είναι ανάμνηση. Είναι ποίηση.