Καθώς
ο ήλιος χαμήλωνε πίσω από τη σιλουέτα του Κόζιακα, ο ουρανός άναβε σε χρώματα
φωτιάς και μενεξέ. Το Βαλτινό, σιωπηλό και αγέρωχο, αγκάλιαζε την ημέρα που
έσβηνε, ντυμένο στο χρώμα της προσμονής και της μνήμης.
Ένα
σύννεφο, χρυσοπορφυρό, μοιάζει να υψώνει το χέρι του στον ουρανό, σαν ψίθυρος ή
σαν ευχή. Η φύση, με ταπεινή μεγαλοπρέπεια, υποκλίνεται στη δύση, αφήνοντας το
φως να διαχυθεί μέσα από τις γραμμές ενός απλού στύλου, ενός καλωδίου, μιας
λάμπας που ακόμα δεν έχει χρειαστεί να ανάψει.
Η
στιγμή δεν κρατάει πολύ — αλλά αρκεί για να μείνει μέσα σου. Όπως το βλέμμα
κάποιου που σε αγγίζει χωρίς λέξεις. Όπως η ανάσα της γης πριν πέσει το
σκοτάδι.
Η
Μαρία -Χριστίνα Βότσιου μάς χάρισε έναν παλμό της αιωνιότητας, κλεισμένο σε μία
φωτογραφία. Ένα ηλιοβασίλεμα που δεν είναι απλώς φως. Είναι ανάμνηση. Είναι
ποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου