Οι χωματόδρομοι του χωριού

 

Πριν από χρόνια, το Βαλτινό ήταν γεμάτο από άρωμα της γης και την αίσθηση του αυθεντικού. Οι δρόμοι, χωρίς άσφαλτο, ήταν χωματόδρομοι που τυλίγονταν γύρω από τα σπίτια και τις πλατείες, λασπωμένοι τις βροχερές ημέρες και γεμάτοι σκόνη όταν η ζέστη του καλοκαιριού έπιανε ψηλά.

Το πρωινό ξύπνημα άρχιζε με το ξυπνητήρι το πουλιών και το σιγοβόημα του ανέμου που περνούσε μέσα από τα δέντρα, ενώ οι πρώτες γυναίκες άνοιγαν τις πόρτες τους και διάβαιναν το δρόμο για να μαζέψουν νερό από τη βρύση. Τα παιδιά έπαιζαν στους δρόμους, γελώντας και τρέχοντας αθώα, ενώ οι ηλικιωμένοι κάθονταν στην πλατεία ή στο καφενείο και συζητούσαν τα καθέκαστα.

Μόνο τα ζώα, κάποιες φορές, με τους ήχους των τσοπανόσκυλων και των γαϊδουριών διέκοπταν την ηρεμία του τοπίου.

Τα αυτοκίνητα, αν και λιγοστά, ήταν μια μεγάλη υπόθεση όταν έρχονταν στο χωριό. Οι κάτοικοι τα κοιτούσαν με θαυμασμό και περιέργεια, ενώ το θρόισμα των τροχών πάνω στους ανώμαλους δρόμους ήταν ο ήχος του εκσυγχρονισμού που έμπαινε αργά αλλά σταθερά στη ζωή μας. Οι χωματόδρομοι αν και άβολα δύσκολοι για τα μεγάλα οχήματα, διατηρούσαν το χαρακτήρα του χωριού, σαν να ήταν μία άλλη εποχή που έμοιαζε να μην αλλάζει ποτέ.

Η ζωή εκείνη την εποχή είχε μία διαφορετική αίσθηση της κίνησης. Οι δρόμοι, γεμάτοι με αναμνήσεις και σημάδια του χρόνου, αν και δύσκολοι, αποτελούσαν τον ιστό του χωριού, που συνδέει τις ζωές των ανθρώπων με την φύση και τον απλό καθημερινό αγώνα για επιβίωση.

Η χαρά του να δίνεις

 

Η χαρά του να δίνεις είναι μια από τις πιο βαθιές και ουσιαστικές εμπειρίες που μπορεί να βιώσει κανείς. Όταν προσφέρουμε κάτι από καρδιάς, είτε πρόκειται για μια πράξη αγάπης, για ένα μικρό δώρο, είτε για έναν χρόνο που αφιερώνουμε σε κάποιον άλλο, αισθανόμαστε μια μοναδική αίσθηση πληρότητας και σύνδεσης. Δεν χρειάζονται πάντα μεγάλες θυσίες ή υλικά αγαθά για να προσφέρουμε. Μερικές φορές, η μεγαλύτερη χαρά έρχεται από μια καλή λέξη, από μια ζεστή αγκαλιά ή από τη σιωπηλή υποστήριξη που δίνουμε σε κάποιον που το έχει ανάγκη.

Η αληθινή χαρά της προσφοράς δεν έχει να κάνει με το τι παίρνουμε σε αντάλλαγμα, αλλά με το να βλέπουμε τη φωτεινότητα στα μάτια του άλλου ή να αισθανόμαστε την αλλαγή στον κόσμο γύρω μας, έστω και με το πιο μικρό βήμα. Όταν δίνουμε, δημιουργούμε έναν κύκλο αγάπης και θετικής ενέργειας που επηρεάζει όχι μόνο εμάς, αλλά και εκείνους γύρω μας, με τρόπους που συχνά δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Στην πραγματικότητα, η χαρά του να δίνεις είναι ατελείωτη, γιατί με κάθε πράξη γενναιοδωρίας μεγαλώνει η καρδιά μας και ανοίγει νέους δρόμους για ανθρώπινες σχέσεις και επικοινωνία. Το δόσιμο είναι μια ενέργεια που πολλαπλασιάζεται και που έχει τη δύναμη να κάνει τον κόσμο καλύτερο, λίγο-λίγο, μέρα με τη μέρα.

Ο «Πειρατής», ο σκύλος του Στέργιου

 Διήγημα του Δημήτρη Τσιγάρα

Ήταν ένα ήσυχο πρωινό στο χωριό με τον ήλιο να ανατέλλει αργά και τα πουλιά να κελαηδούν στις κορυφές των δέντρων. Στο σπίτι του Στέργιου, στην άκρη του χωριού, όπου ζούσε εκεί για χρόνια, κυριαρχούσε η ηρεμία και η καθημερινότητα. Η αγαπημένη του συντροφιά ήταν ο Πειρατής, ο πιστός σκύλος, ένας μικρόσωμος σκύλος με μαύρες και λευκές κηλίδες που τον ακολουθούσε παντού.

Ο Πειρατής ήταν πάντα εκεί, όταν ο Στέργιος έβγαινε στο κήπο να καλλιεργήσει τα λαχανικά, ή τον ακολουθούσε όταν πήγαινε στο καφενείο. Του είχε γίνει μέλος της οικογένειας και ο Στέργιος δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εκείνον. Οι δυο τους είχαν αναπτύξει μια σιωπηλή επικοινωνία καταλαβαίνοντας ο ένας τον άλλον χωρίς πολλές λέξεις.

Μια μέρα όμως, το χωριό αναστατώθηκε. Ο Κώστας, ο γείτονας του Στέργιου, βγήκε στην αυλή του για να κόψει ξύλα και ξαφνικά έχασε την ισορροπία του. Το τσεκούρι που κρατούσε γλίστρησε και τον χτύπησε στο πόδι, κόβοντάς το τόσο πολύ, που δεν μπορούσε να το κουνήσει. Όταν ο Κώστας προσπάθησε να σηκωθεί, το πόδι του έσπασε και το αίμα άρχισε να κυλάει στο έδαφος. Ο Στέργιος που ήταν στο σπίτι και δεν είχε καταλάβει τίποτα, άκουσε μόνο το σκύλο του να γαβγίζει ασταμάτητα.

Ο Πειρατής, ανήσυχος και καταλαβαίνοντας ότι κάτι κακό συνέβαινε, έτρεξε έξω και βρήκε τον Κώστα πεσμένο στο έδαφος. Δεν έχασε χρόνο. Ο Πειρατής άρχισε να τρέχει γύρω από το σπίτι του Στέργιου, γαυγίζοντας δυνατά, προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή του. Εκείνος, ακούγοντας τα επιτακτικά γαυγίσματα, βγήκε έξω και είδε τον Πειρατή να τρέχει προς το μέρος του, κοιτώντας τον με μάτια γεμάτα ανησυχία.

«Τι συμβαίνει, Πειρατή;» είπε, και ακολούθησε τον σκύλο. Ο Πειρατής τον οδήγησε γρήγορα στον Κώστα, ο οποίος είχε χάσει τις αισθήσεις του από τον πόνο και την απώλεια αίματος. Ο Στέργιος άρχισε να καλεί για βοήθεια και γρήγορα οι γείτονες ήρθαν να βοηθήσουν, ενώ ο ίδιος πήρε το τηλέφωνο για να καλέσει το ασθενοφόρο. Ευτυχώς, το ασθενοφόρο ήρθε γρήγορα και ο Κώστας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με σταθεροποιημένη κατάσταση.

Όταν ο Κώστας ανάρρωσε, ήταν βαθιά συγκινημένος από την αφοσίωση του Πειρατή. Ήξερε ότι αν ο σκύλος δεν είχε αντιληφθεί τον κίνδυνο και δεν είχε ειδοποιήσει τον Στέργιο, τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν πολύ χειρότερα.

Ο Πειρατής έγινε ήρωας στο χωριό. Η ιστορία του μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα, και όλοι μιλούσαν για το πόσο έξυπνος και πιστός ήταν. Ο Πειρατής, όμως, παρέμενε ταπεινός. Συνεχίζει να ζει μαζί με τον Στέργιο, προστατεύοντας τον και προσφέροντας την αμέριστη αγάπη και φιλία του. Ο Πειρατής ήταν πάντα ο αληθινός ήρωας της καρδιάς του.