Χωρίς
περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα
κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και
κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο
δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι
πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α
όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά
δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κ.Π.
Καβάφης
