Μια ένωση του ανθρώπινου μόχθου με το μεγαλείο της φύσης

 

Οι μπάλες από άχυρο, κύλινδροι κόπου και ιδρώτα, στέκουν σαν ταπεινά μνημεία μιας αθόρυβης θυσίας. Κανείς δεν τους χειροκρότησε, κι όμως ξέρουν πως χωρίς αυτές ο χειμώνας θα ήταν πιο σκληρός. Είναι καρποί δουλεμένων χεριών, πατημάτων στο πρώτο φως της αυγής, μηχανών που βουίζουν με ρυθμό καρδιάς. Κι όμως, παρ’ όλη τη γήινη υφή τους, μοιάζουν να αποδέχονται τον ρόλο τους στο αιώνιο παιχνίδι της ζωής. Γεννήθηκαν από το στάχυ που ωρίμασε∙ κι έπειτα θα γίνουν τροφή, λίπασμα, χώμα∙ και πάλι στάχυ.

Κι εκεί, στο βάθος, τα Μετέωρα – βράχοι που αρνήθηκαν να ξαπλώσουν. Όρθιοι σαν αρχαίοι πατέρες, κοιτάζουν την ανθρώπινη δραστηριότητα χωρίς ειρωνεία, χωρίς επίπληξη∙ μονάχα με τη σιωπηλή βεβαιότητα όσων έχουν δει και θα ξαναδούν τα πάντα. Ξέρουν πως ο μόχθος περνά, πως τα χέρια αλλάζουν, πως οι εποχές επιστρέφουν, πως ο μικρός κόπος του ανθρώπου είναι μια προσευχή που φτάνει ως τις κορυφές τους.

Εκεί ανάμεσα, η θεσσαλική γη ανασαίνει. Γη που θυμάται το πρώτο άροτρο και το τελευταίο τρακτέρ. Γη που έχει ποτιστεί με ιδρώτα και βροχή, με ελπίδα και απογοήτευση. Μα ποτέ δεν αρνήθηκε να καρπίσει για εκείνον που τη δούλεψε.

Κι έτσι, σ’ αυτή τη φωτογραφία, δεν βλέπουμε μόνο χωράφι και βράχους. Βλέπουμε τη συμφωνία δύο κόσμων: του πεπερασμένου και του αιώνιου. Τα άχυρα που θα διαλυθούν στον χρόνο και τις πέτρες που αψηφούν τον χρόνο. Κι ανάμεσά τους, ο άνθρωπος – μικρός σαν σκιά, μα τεράστιος στη θέλησή του να συνεχίζει.

Γιατί κάθε μπάλα άχυρου είναι ένας ψίθυρος: «Έκανα ό,τι μπορούσα». Και κάθε βράχος των Μετεώρων απαντά: «Κι αυτό είναι αρκετό».

 

Φωτογραφία: Giannis Doganis