Στο μισοσκόταδο του δωματίου, εκεί όπου η φωτιά σιγοκαίει και οι γάτες
κοιμούνται σαν μικρές σιωπηλές φρουρές της γαλήνης, κάθεται μια γιαγιά. Δεν
χρειάζεται να μιλήσει· η σιωπή της είναι ολόκληρο βιβλίο. Το χέρι στο στόμα —
όχι για να κρύψει τον λόγο, αλλά για να συγκρατήσει μέσα της όλα εκείνα που δεν
λέγονται πια εύκολα.
«Γιαγιά, πες μου παραμύθια», θα της έλεγα. Πες
μου για μάγισσες και βασιλιάδες, για νεράιδες και παλικάρια, για εκείνους που
ξέρουν να μιλούν με τα πουλιά, να τραγουδάνε με των αστεριών τις χάρες. Όχι για
να κοιμηθώ – για να μείνω ξύπνιος. Για να θυμηθώ πως κάποτε ο κόσμος ήταν
φτιαγμένος από θαύματα, πως η φτώχεια ζέσταινε με τη φωτιά της καρδιάς, κι όχι
μόνο με ξύλα πεταμένα πάνω σ’ ένα παλιό χαλί.
Κι αν μου μιλήσεις με παραμύθια και παραβολές,
θα σε πιστέψω. Γιατί τα ακούω γλυκύτερα. Γιατί ξέρω πως μέσα τους κρύβεις την
αλήθεια σου. Γιατί η φρίκη δεν κουβεντιάζεται αλλιώς — ούτε με ρητορικές ούτε
με ειδήσεις. Είναι ζωντανή, είναι αμίλητη και προχωράει. Μα εσύ τη δένεις για
λίγο, την κλείνεις σε ένα δράκο ή σε μια μάγισσα, κι έτσι μπορώ κι εγώ να την
αντικρίσω χωρίς να φοβηθώ.
Το σπίτι παλιό, ο τοίχος γυμνός, το πάτωμα
κρύο. Μα η φλόγα στη σόμπα και οι δυο γάτες που ονειρεύονται ειρηνικά, γίνονται
βασίλειο ολόκληρο. Σ' αυτό το βασίλειο δεν υπάρχουν μεγάλες κουβέντες. Υπάρχει
μόνο μια γυναίκα που έζησε πολλά και δεν τα είπε όλα. Όμως όποιος ξέρει να
ακούει, θα τα ακούσει – μέσα από τον αναστεναγμό, μέσα από το σιωπηλό βλέμμα,
μέσα από το τσάκισμα του ξύλου στη φωτιά.
Γιαγιά,
μην τα λες μόνο σε μένα. Πες τα στη φλόγα, στο τζάμι, στο σκοτάδι έξω απ’ το
παράθυρο. Πες τα να μην χαθούν. Γιατί αν σωπάσουν οι γιαγιάδες, δεν θα
ξαναγεννηθεί κανένα παραμύθι. Κι αν χαθούν τα παραμύθια, ποιος θα αντέξει την
αλήθεια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου