Ο κλήδονας της Άνοιξης

 

Μέσα στο απαλό φως του δειλινού, κάποιες γυναίκες στέκονται στην εξοχή, ντυμένες με το άρωμα της φύσης και τη σιωπηλή σοφία της παράδοσης. Στα μαλλιά τους στεφάνια από κλήδονα - σύμβολα της Άνοιξης, της αναγέννησης, και της προσμονής. Είναι παραμονή Πρωτομαγιάς, και το παλιό έθιμο ζωντανεύει ξανά, όχι απλώς σαν τελετουργικό, αλλά σαν μία πράξη σύνδεσης: με τη γη, τον κύκλο του χρόνου, τον εαυτό τους.

Οι εικόνες μοιάζουν σχεδόν αρχετυπικές, μια μυσταγωγία που θα μπορούσε να ξεπηδήσει από σελίδες αρχαίων ελληνικών παραδόσεων. Θυμίζουν Διονυσιακές τελετές, εκεί που η φύση γινόταν καθρέφτης του ανθρώπου, και ο άνθρωπος μέρος του φυσικού ρυθμού. Οι γυναίκες δεν μαζεύουν απλώς φυτά - μαζεύουν μνήμες, τραγούδια, γέλια, και τα περνούν από γενιά σε γενιά, με την απλότητα και τη δύναμη του αυθεντικού.

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος του χωριού φροντίζει κάθε χρόνο να αναβιώνει αυτή τη στιγμή. Δεν πρόκειται μόνο για διατήρηση ενός εθίμου - είναι μια αντίσταση στη λήθη, ένα κάλεσμα στη συλλογική ταυτότητα. Στην εποχή της ταχύτητας και του ψηφιακού θορύβου, η στροφή στη γη και στις ρίζες μοιάζει με πράξη επαναστατική.

Οι γυναίκες αυτές, μέσα στο πράσινο τοπίο, μοιάζουν να συνομιλούν με κάτι αρχέγονο. Κι ίσως εκεί, στην πιο απλή κίνηση - το μάζεμα του κλήδονα - κρύβεται η πιο σύνθετη αλήθεια: πως όσο κρατάμε ζωντανή την επαφή με τη φύση και την παράδοση, κρατάμε ζωντανό και τον εαυτό μας.