Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

 

Σε πολλά ποιήματα διασώζονται τσαλακωμένα πρόσωπα από το απώτερο χρονικά περιβάλλον του ποιητή, καθώς ο φόβος τα προφταίνει στην πόρτα της εξόδου, εκεί στην τελευταία άρθρωση της φωτεινής ζωής, όπου και η επισήμανσή τους. Η ουράνια πίεση προς το χαμηλό, προς την οριζοντίωση, εκεί όπου βάρος δεν είναι μόνο ο καθημερινός βίος ή ο εν συνόλω κοινωνικός ιστός, αλλά και το επέκεινα, η μαύρη μιζέρια, το πένθος, το άδηλο μέλλον και το χώμα που μας αποστομώνει τελειωτικά. Και μέσα σε όλα τα μισοφωτισμένα ανέρχεται το μικρό παιδί σαν ένα σκιαγμένο πουλί μέσα σε μιαν άνωση που διασχίζει τα σκοτάδια του χρόνου. Είναι το μικρό παιδί-κλέφτης της ανελεύθερης χαράς, με τη μάνα μοναδικό προστάτη σε μια ερεβώδη διαχρονία της οιονεί επεμβατικής παρουσίας της. Είναι ο ποιητής υποδοχέας μέσα σε μια ποίηση που αλιεύει ό,τι μπορεί από όλα τα σκυμμένα πρόσωπα, που αχνοπερπατούν αιωνίως ορφανά από ποίημα σε ποίημα.

Του Ηλία Κεφάλα