Αλωνισμός στον Θεσσαλικό Κάμπο

 

Στην καρδιά του καλοκαιριού, όταν ο ήλιος γίνεται μαστίγιο και ευλογία μαζί, η πατόζα στέκει σαν θηρίο εξημερωμένο — βρυχάται και ανασαίνει σκόνη, μες στον ρυθμό μιας εποχής που δεν ξεχνά.

Τρία κορμιά σκυμμένα, με καπέλα ίσκιο απέναντι στο φως, ταΐζουν το ανεβατόρι με δεμάτια ευλογημένα· στάχυα χρυσά, θερισμένα με ιδρώτα κι ελπίδα για το ψωμί του χρόνου.

Πάνω στη μηχανή, δυο ακόμα εργάτες λύνουν τα δεμάτια σαν να ξεκλειδώνουν μνήμες — και τα ρίχνουν στο στόμιο της μεταμόρφωσης: σπυρί και άχυρο, καρπός και περίσσευμα.

Τα λουριά γυρνούν, σφιχτά δεμένα στη δύναμη του τρακτέρ· μια αλυσίδα χρόνου που ενώνει τον ιδρώτα του πατέρα με το σιτάρι του γιου.

Κι από τον λουλά, φουγάρο χωρίς φωτιά, ξεχύνεται το άχυρο σε σύννεφο πυκνό —
κίτρινο, καυτό, σχεδόν ασήκωτο, μια ατμόσφαιρα που στέκεται ανάμεσα στη ζωή και την αντοχή.

Εικόνα παλιά, σαν φωτογραφία ξεθωριασμένη στην κάμαρα της γιαγιάς· κι όμως ζωντανή, γιατί ό,τι τρέφει με κόπο και κοινό μόχθο δεν χάνεται ποτέ.

Ο θερισμός πέρασε, μα ο αλωνισμός είναι το κρίσιμο τέλος· όλο το καλοκαίρι ένας κύκλος από ήχο, σώμα, σκόνη και καρπό.

Κι αν κανείς σκύψει και αφουγκραστεί, θα ακούσει κάτω από τον θόρυβο της μηχανής, τον παλμό της γης — τον παλμό του ανθρώπου που ακόμη παλεύει να σταθεί όρθιος δίπλα στο σιτάρι που γεννά την ελπίδα.