Τα χρόνια περνούν και τα βιβλία στοιβάζονται σωρηδόν στα ράφια μας, στην αρχή
με απαράμιλλη τάξη και στη συνέχεια κάτω από το βάρος της πληθώρας των
εισερχομένων ανακατωμένα και στριμωγμένα. Και βέβαια όταν φεύγουμε από το
βιβλιοπωλείο με 2-3 βιβλία στην μασχάλη μας σκεφτόμαστε πόσα αφήνουμε πίσω για
λίγο ή για πάντα αδιάβαστα. Και να ήταν μόνον αυτά; Πόσα έχουμε
αδιάβαστα ακόμα (ή ίσως για πάντα κι εδώ) στην δική μας οικιακή
βιβλιοθήκη. Δεν θα τα προλάβουμε ποτέ όλα. Κάποτε έπεισα τον εαυτό μου να μην
αγοράζει πεζογραφία για να προλαβαίνει να ενημερώνεται στο δοκίμιο και την
ποίηση. Ατελέσφορο. Πολύ κακή ιδέα. Κάποτε αγόρασα βιβλία για διπλή φορά,
επειδή δεν θυμόμουν ότι τα είχα διαβάσει. Κάποτε αγόρασα βιβλία για διπλή φορά
επειδή τα ήθελα και σε νεότερη έκδοση. Μα δεν υπάρχει τέλος σ' αυτήν την
αναζήτηση. Θα χαθούμε μέσα στα βιβλία. Όπως, εντελώς κατά τύχη, ο πατέρας μου,
που ένα θερινό μεσημέρι είχε όρεξη να διαβάσει ποίηση. Τράβηξε από το ράφι το
βιβλίο του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου "Ο κύκλος των ζωδίων" και
διαβάζοντάς το έκλεισε τα μάτια του για πάντα. Το βιβλίο έμεινε μισάνοιχτο πάνω
στο πρόσωπό του. Όταν το πήρα στα χέρια μου είδα ότι ο αντίχειρας του
απελθόντος έδειχνε τον στίχο: "Θα πλαγιάσουμε σε τούτη τη γης ανάμεσα σε
δυο φύλλα βιβλίου". Είθε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου