Η τρακάδα

Στην εποχή της αυτάρκειας, της απλότητας, αλλά και της ανάγκης, οι άνθρωποι του χωριού έβρισκαν τον τρόπο να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ζωής.

Τότε που κύρια καύσιμη ύλη της φωτιάς αποτελούσε το ξύλο, στο χωριό υπήρχαν οι τρακάδες.

Η τρακάδα ήταν μια στοίβα από διάφορα ξύλα τοποθετημένα με τη σειρά, σε συστοιχία, έτσι που να μην καταλαμβάνουν πολύ χώρο και να είναι ευχερής η παραλαβή και προφύλαξή τους.
Σχεδόν κάθε σπίτι είχε την τρακάδα του και εξυπηρετούσε τις ανάγκες της οικογένειας, που απαιτούσε η χρήση της καύσιμης ύλης, για τη θέρμανση.

Έτσι υπήρχε η τρακάδα η Πραταίϊκη, η τρακάδα η Χρηστακαίικη,  η Γιουργουλαίϊκη, η Σταμουλαίϊκη, η Βοτσαίϊκη,η τρακάδα η Τσιγαραίϊκη, η Γουσαίικη, η Σταθαίϊκη, η Καραθανασαίϊκη…

Εκεί τρακάδιαζαν τα κούτσουρα και τις σχίζες, εκεί στοίβαζαν τις κλάρες των δένδρων, τα πατούλια, τα κότσιαλα τις ξερές βουνιές, και βεβαίως το δαδί που αποτελούσαν τα προσανάμματα.

Οι σχίζες και τα κούτσουρα των ξύλων αυτών θα ρίχνονταν το χειμώνα στο μπουχαρή για να κάνουν θράκα και να ζεστάνουν το σπίτι.

Τα λιανόξυλα χρειάζονταν για να κάψουν ώστε να βράσουν το νερό (για μαγείρεμα ή πλύσιμο) στη κατσαρόλα ή στο καζάνι.

Χωρίς την ύπαρξη της τρακάδας δεν έβγαινε ο Χειμώνας στο χωριό.

Σήμερα τα περισσότερα σπίτια θερμαίνονται με καλοριφέρ. Υπάρχουν βέβαια και τα σύγχρονα ενεργειακά τζάκια, που εξυπηρετούν τις ανάγκες της θέρμανσης, όμως λόγο των οικονομικών δυσκολιών η τρακάδα, μάλλον, ξαναβρίσκει την παλιά της αίγλη.