Αποχαιρετισμός στην Θεοδοσία Πέτρου

Του Δημήτρη Τσιγάρα

Στις 29 Σεπτεμβρίου 2018, έφυγε στα 85 της χρόνια, για το μεγάλο ταξίδι στο επέκεινα, η Θεοδοσία Πέτρου και οι οικείοι, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι συγχωριανοί την αποχαιρετήσαμε με βαθιά θλίψη και αίσθημα κενού.

Και όπως συμβαίνει σε ανάλογες στιγμές έρχονται και αναβλύζουν μνήμες, βιώματα και συναισθήματα που διεκδικούν και απαιτούν να εκφραστούν και να διατυπωθούν.

Δεν μπορώ και δεν θέλω να θυμάμαι την Θεοδοσία τον δύσκολο καιρό που βίωσε τα τελευταία χρόνια λόγω των προβλημάτων υγείας. Το μυαλό μου γυρίζει σε περασμένες δεκαετίες.

Είχα την τύχη να την γνωρίσω από τα παιδικά μου χρόνια καθότι οι γονείς μου είχαν άριστες οικογενειακές σχέσεις με την οικογένειά της.

Μία ήταν η Θεοδοσία! Λεβεντογυναίκα! Γυναίκα με έντονη προσωπικότητα και δυναμισμό.

Το μικρό της όνομα αρκούσε για να την προσδιορίσει κανείς, δεν χρειαζόταν επώνυμο ή άλλο προσδιοριστικό στοιχείο.

Κόρη της Θεσσαλίας, αγρότισσα, έζησε μια σκληρή ζωή της βιωτής και του συνεχούς κάματου για όλα, από τις αγροτικές εργασίες μέχρι την ικανοποίηση των απλών και μαζί ζωτικών καθημερινών αναγκών.

Είχε την τραγική μοίρα, σε ηλικία 11 ετών, να ορφανέψει από μάνα και πατέρα και έπρεπε να αντιπαλέψει τη φτώχεια και όλες τις αντιξοότητες της ζωής. Και τα κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο.

Με τον αγαπημένο της σύζυγο, Κωνσταντίνο Πέτρου έκανε μια σπουδαία οικογένεια, την κόρη της, Πόπη, σύζυγος του Ιωάννη Ρεντίφη και τον γιό της Γιάννη.

Μαζί με τον άντρα της μεγάλωσαν τα παιδιά τους και ευτύχησαν να δούνε εγγόνια και δισέγγονα.

Ήταν μια γυναίκα που έδινε μαθήματα ζωής και αξιοπρέπειας η Θεοδοσία.

Ο μαγνήτης που τους κρατούσε όλους μαζεμένους γύρω της, με τον καλό της λόγο, τη φιλοξενία της και τις σοφές συμβουλές της.

Ήταν αναλφάβητη κι όμως σου έδινε την εντύπωση της σπουδαγμένης και μορφωμένης γυναίκας. Άνθρωπος με αυστηρές αρχές, αλλά και με γενναιοδωρία, που έδινε πολύ μεγάλη σημασία στις ανθρώπινες αξίες και στην ηθική. Γι' αυτό άλλωστε ενέπνεε σε όλους τον σεβασμό. 

 Ήταν παράδειγμα ήθους, ευαισθησίας δυναμικότητας και αξιοπρέπειας.

Ίσως να ήταν αυτά που έλλειπαν από τον μακρινό παράδεισο για να τον κάνουν να μοιάζει πιο όμορφος.

Με βαθιά θλίψη και απέραντο θαυμασμό, θα’ θελα να την αποχαιρετίσω με τους στίχους ενός ποιήματος, της Ελένης Τέγου, που έχει τον τίτλο: «Μάνα αγρότισσα». Είναι ένας απόηχος ζωής και πράξης όλων των μανάδων που δεν ζήτησαν τίποτα και έδωσαν τα πάντα. Γιατί έτσι ήταν η Θεοδοσία! 

 «Μάνα αγρότισσα»

Υφάδι και κλωστή στα χέρια σου κρατούσες

σαν άλλο αερικό την προίκα σου κεντούσες

της λάμπας το φυτίλι συντροφιά σου

να συνοδεύει στοργικά τα όνειρά σου.

Ο ύπνος μετρημένος και βαθύς

γιατί έπρεπε νωρίς να σηκωθείς

για να νοιαστείς οικογένεια και ζωντανά,

τα χέρια σου ακούραστα, για όλα ικανά.

Για το χωράφι έφευγες νωρίς τα ξημερώματα

με τραχανά που έβρασες χορτάσαν τόσα στόματα.

Κι αν ήσουν νιόπαντρη και είχες και μικρό

μαζί θα το ’παιρνες αβίαστα θαρρώ,

θα το ’βαζες στη γούρνα, εκεί κάποιας σποριάς

προφυλαγμένο, ταϊσμένο και ας βρυχιόταν ο βοριάς.

Κόντρα στη νύστα θ’ αντηχούσε το τραγούδι

με την πλεξούδα φάνταζες σαν του αγρού λουλούδι

Και όταν στο σπίτι θα γυρνούσες κουρασμένη

λίγο νερό στο πρόσωπο και η δουλειά προσμένει,

να μαγειρέψεις σαν καλή νοικοκυρά

για να χορτάσουν ο αφέντης, τα παιδιά, η φαμελιά.